Dat valt nog het meest op wanneer de traditionele partijen zich proberen heruit te vinden. Dat toneeltje wordt al decennialang opgevoerd. Bij de socialisten van Vooruit hoort er, bijvoorbeeld, een mea culpa bij. ‘We hebben vroeger te vaak gezwegen over migratie. Dat was fout. Wij willen dat anders aanpakken’, liet Kamerfractieleider Melissa Depraetere dit weekend in De Zondag noteren. Het klonk alsof ze het op automatische piloot opdreunde, en ik betwijfel of ze één politicus van haar partij zou kunnen noemen aan wie ze bij zo’n opmerking denkt.

Ook de CD&V probeert zich van een nieuwe bestaansreden te voorzien. In een interview met De Tijd wilde voorzitter Joachim Coens zaterdag duidelijk maken voor ‘wie’ zijn partij staat. ‘De gewone mensen, die zich verweesd en verwaarloosd voelen’, was het antwoord. ‘Aan de bovenkant heb je heel veel mensen die genoeg hebben. En aan de onderkant zijn er veel die profiteren. De mensen die gewoon hun best doen vragen zich af: “En wij?”‘

Stampen naar de onderkant is evenmin een nieuwe discipline in de politiek, maar het is Coens’ verdediging van de middenklasse die echt pijn doet aan de ogen. Middenklassers betalen in België veel belastingen, maar in ruil krijgen ze cadeautjes en mogen ze zich wentelen in hun slachtofferrol. Ook dat duurt al vele jaren.