Dat het Vlaams Blok bij de jongste verkiezing zo fel is gestegen, is de schuld van Siegfried Bracke. Daar zijn alle waarnemers het inmiddels over eens, en onze chef-Wetstraat wierp zich op als hun natuurlijke leider. En aangezien Bracke, hoewel men daaraan zou kunnen twijfelen, nog enkele hiërarchische meerderen boven zich heeft, zijn die medeplichtig. In zijn ‘Van de redactie’ spaarde Van Cauwelaert kool noch geit: dé hoofdschuldige voor het oprukkende fascisme is Johnny Mary.
Die kreeg meteen hulp van De Standaard, het bedrijfsblad van de VRT. Daarin noemde hij, bij gebrek aan echte argumenten, Rik Van Cauwelaert een bekrompen intellectueel. Onze chef-Wetstraat was in alle staten: ‘Bekrompen intellectueel? Ik? Bekrompen, ja. Maar intellectueel, dat neem ik niet.’
Het onderwijsparcours van Van Cauwelaert is inderdaad veeleer grillig. De zusters van de gesubsidieerde Fröbelschool uit Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek waren de eersten die het verontrust in een officieel document acteerden: ‘Met Hendrik loopt het verkeerd af.’ Na al die jaren is hun gelijk wel bewezen, al konden ook zij nooit vermoeden dat het zó erg zou worden: directeur-hoofdredacteur van Knack.
Laten we voor één keer doen als de premier, en van alles de zonnige kant belichten: weinig mensen zijn in hun leven in zó veel scholen ingeschreven als onze chef-Wetstraat. Op zijn twaalfde trok hij de wijde wereld in en kwam aan de kost door het vaardig bespelen van de mondharmonica, in stationshallen en aan het oog onttrokken drankgelegenheden. Hing rond op hippodroom en cynodroom, en kweekte gevechtshanen die in de hele grensstreek gevreesd waren. Tot een groot dopingschandaal roet in zijn eten gooide. Werd oorlogsfotograaf bij de NAVO, en verdiende een aardige cent bij als beroepsbokser, eerst bij de lichte welters, daarna bij de wat minder lichte welters, vervolgens bij de zware welters, en uiteindelijk bij de zwaargewichten. Waar een tenniselleboog een punt zette achter zijn carrière. Toen, in de logica der dingen, werd hij hoofdredacteur van Knack.
Een ‘bekrompen intellectueel’ zouden we hem dus niet noemen. Zeker niet indien wij zelf een logemarionet waren, zoals Johnny Mary. Stuurt elke week een handgeschreven kaartje naar onze chef-Wetstraat, gelooft u dat? Om te klagen over wat die over hem heeft beweerd. Je zou van een gedelegeerd bestuurder toch hopen dat hij iets beters te doen heeft, bijvoorbeeld toezicht houden op de programma’s die door zijn station worden uitgezonden, maar nee.
Keren we nu terug naar Bracke. Op de verkiezingsdag blies onze chef-Wetstraat het al om kwart over drie in het luisterbereide oor van een verslaggever van De Morgen: ‘Dit komt ervan als mannetjes met een schootsvel voor door niemand nog worden tegengesproken.’ De uitslag van het kanton Bree was toen net binnengelopen, de allereerste van de middag. Een gedeeltelijke uitslag, twee van de dertien telbureaus, maar ervaren verkiezingsreporters en professor Deschouwer hebben daaraan genoeg om de volgende regering samen te stellen.
Toen Poperinge, één op de zeventien bureaus, het resultaat van Bree bevestigde, hield onze chef-Wetstraat zich niet meer in. De schuld lag bij Bracke, en bij uitbreiding bij het geboefte van de loge dat zich in de top van de VRT heeft genesteld. ‘We zullen eens zien wat we daaraan kunnen doen’, liet hij er geheimzinnig op volgen.
Nu was Siegfried Bracke hem al langer een doorn in het oog. Toen er tijdens een redactievergadering op aangedrongen werd om Bracke in het vooruitzicht van de verkiezingen te interviewen, sloeg onze chef-Wetstraat met de vuist op tafel: ‘Die paljas komt niet in mijn blad. We stemmen bij handopsteken. En ik zal de namen noteren, in verband met de vakantieplanning. Wie is voor?’ De uitslag van deze ongebruikelijke enquête was vrij radicaal: achttien tegen één. ‘Gelijkheid van stemmen,’ baste Van Cauwelaert, ‘het lot zal beslissen. Wat kiezen jullie: kruis of munt?’
In die val trapte niemand. Onze chef-Wetstraat vertrekt ’s morgens niet van huis zonder verzwaarde muntstukken en gemerkte kaarten in zijn zak. Er volgden een paar gemene opmerkingen over Knack-TV en een VTM-complot, en het interview met Bracke werd officieel op de planning ingeschreven. ‘Maar ik wens het niet te lezen’, snauwde Van Cauwelaert boos, alvorens de deur van zijn bureau dicht te gooien, en de deelnemers aan de hondenkoers in Swindon te gaan bestuderen. Onze chef-Wetstraat fokt in zijn achtertuin zelf een Pajottenlandse variant op de Afghaanse Saluki. Dé crack van zijn kennel, Black Rompuy, wordt door kenners in staat geacht de legendarische Mick the Miller van zijn troon te stoten.
Zo kwam Bracke in Knacke, en dat hebben wij ons beklaagd. Zelden zoveel grootheidswaanzin in ons blad gezien. Voor wat er in het hoofd van Bracke misloopt, kennen wij de correcte psychomedische classificatie niet, maar een hybris-infectie zal dicht in de buurt komen. De wereld draait rond Siegfried, en Siegfried draait rond de wereld. ‘De onnozelheden komen niet alleen van ons, we krijgen ze ook aangereikt’, luidde het in de inleiding, waarbij niet duidelijk was wie sprack: Knack of Brack.
Om het kort te maken: Bracke is gevaarlijk. Dat draaft maar rond als een overjaarse nicht, niemand die hem nog corrigeert. En liegen dat hij kan! Beweerde recht in de camera dat de VRT zelf de gasten voor de verkiezingsprogramma’s selecteerde. Terwijl naast hem niet de aangekondigde Jean-Luc Dehaene zat, maar Joke Schauvliege. Wie te vaak de hond interviewt, krijgt blijkbaar zijn vlooien.
Koen Meulenaere
