Het probleem is breder dan wat jullie schetsen in ‘Zorgnet heeft kinderplan’ (Knack nr. 35). 1) Een gemotiveerde kinderarts besteedt heel veel tijd aan het verhaal van de ouders en van degenen die zich min of meer verantwoordelijk achten voor het kind. Verder zal hij dit verhaal structureel proberen bij te sturen (anamnese) en een degelijk klinisch onderzoek verrichten, waardoor hij vaak zonder dure aanvullende onderzoeken een diagnose kan maken en een behandeling instellen. 2) Er treedt ook een duidelijke vervrouwelijking op van het beroep, een evolutie die toe te juichen is aangezien zij vaak veel meer dan de mannen een uitgesproken voeling hebben met de problemen eigen aan het kind. Dit fenomeen speelt echter ook in op het tekort aan kinderartsen. Na een zeer lastige opleiding gedurende vijf jaar kiezen sommigen voor een privépraktijk of associëren ze zich met twee of drie collega’s om zo één fulltime ziekenhuismandaat in te vullen, zodat ze ook nog tijd kunnen besteden aan hun gezin. 3) De bezoldiging van het beroep in vergelijking met de andere specialismen is erbarmelijk. Specialismen met meerdere technische prestaties, hoewel in belangrijke mate gefaciliteerd door de digitalisering, verdienen al vlug tienmaal meer dan de kinderarts – terwijl de werkuren van de kinderarts niet minder zijn, integendeel! Gebrek aan lobbying zal hierbij wel een belangrijke rol spelen. 4) Dan is er nog het probleem van de academische kindergeneeskunde. De academische kindergeneeskunde of het derde echelon zorgt voor kinderen met complexe aandoeningen zoals hartafwijkingen, longziekten, nieraandoeningen, maag- en darmziekten, endocrinologische afwijkingen, kanker… Dat leidt tot zeer moeilijke, vaak langdurige consultaties, die echter dezelfde honorering krijgen als een consultatie voor het toedienen van een vaccin. Ernstige, levensbedreigende aandoeningen die gelukkig niet zo vaak voorkomen vragen toch een volledige, dure technische uitrusting op de afdeling kinder-intensieve zorg. Ook hier worden de prestaties ondergehonoreerd, zodat de afdelingen pediatrie binnen grote ziekenhuizen deficitair zijn en daardoor bij de ziekenhuisdirectie op een slecht blaadje staan. Zoals het artikel zegt, hoeft de herwaardering van de kindergeneeskunde in principe niet meer geld te kosten. Als men echter de budgetten binnen de kindergeneeskunde gaat verschuiven, verwacht ik niet veel beterschap. Daarvoor rekenen wij veeleer op een eerlijker herverdeling van de budgetten onder de verschillende specialismen.
Frans De Baets, hoogleraar kindergeneeskunde, Universitair Ziekenhuis Gent
