Theater Malpertuis heeft Richard Murphet en C.J. Boris Kelly uit Australië in huis gehaald. Murphet werkt er op Vier mannen, een tekst van Elvis Peeters, Kelly mocht zijn gang gaan in Slow love van Murphet en koos spelers uit de vier windstreken: Kadèr Gürbüz, Nadia Abdelouafi, Benjamin Grieve, Ivan Pecnik. Bijzondere gaste in de voorstelling is Stevie Wishart, die haar adem, stem, viool en draailier combineert met een elektronisch toetsenbord.

Slow love is de synthese van alle liefdesverhalen uit alle culturen. Een stuk met nauwelijks dialogen, veel lichaamstaal en af en toe videobeelden op de achtergrond. Postmodern, fin de siècle, vormelijk, doorzichtig, fascinerend in kleur, klank, ritme en beelding.

Slow love gaat over vluchtige ontmoetingen, aanzetten tot mogelijke relaties tussen mensen, al dan niet van hetzelfde geslacht. De eerste stappen naar de glazen kooi van de slaapkamer. Het inschatten van de partner voor een mogelijk duel. De zich almaar herhalende paringsdans die echter nooit tot een extase voert, tenzij op de televisie waar alles kan. De weinige dialogen die te horen zijn, staan op band, zijn uit seksprogramma’s of uit soapseries à la Mooi en meedogenloos geplukt en worden door de spelers gelipt.

Murphet refereerde in zijn oorspronkelijk scenario naar de droomfabriek van de filmindustrie, maar Kelly vindt dat de televisie nu die functie heeft overgenomen en zelfs tot in het perverse heeft uitgebreid. Het beeldscherm brengt de mensen niet nader tot elkaar en is tot een bedrieglijke spiegel verworden, een grove nivellering en een handig middel tot commercialisering en manipulatie. Daartegenover staan de minnende paren, puur maar onzeker van elkaar.

Kelly steekt de spelers in zwarte pakken en jurken, het zijn mensen van alle tijden met een universele huid. Ze duiken snel en onverwacht op uit het donker. Telkens dient in enkele seconden een maximum aan spanning opgebracht, een manier van acteren die een buitengewone alertheid vergt en een enorme fysiek. Het is een niet aflatende rondedans in wit, blauw en rood, nu eens in een romantische stemming, dan weer zwoel, onverschillig, triest of keihard. En af en toe een ontlading: een moordend schot of een veelzeggende roos, en een zeer toepasselijke scène uit Singin’ in the rain als intermezzo. Slow love heeft geen verhaal noch plot. De toeschouwer maakt zijn eigen love story. De elementen die hij krijgt aangereikt zijn uitermate prikkelend.

Reisvoorstellingen. Info: 051/40.62.90 (Malpertuis).

Roger Arteel