‘Het ene zorgaanbod is niet beter dan het andere’, zegt Inge Vervotte.

De onrust over de wachtlijsten in de gehandicaptenzorg houdt aan. Met haar begroting van 2005 wil Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin Inge Vervotte (CD&V) 900 extra plaatsen realiseren. Ze spreekt tegen dat er volgend jaar geen nieuwe plaatsen voor mensen met een handicap bij komen.

Inge Vervotte: ‘De in 2003 gestarte uitbreiding vergt 22,5 miljoen euro extra per jaar. In de begroting van 2005 is 15 miljoen voorzien om de nieuwe plaatsen die vanaf september dit jaar worden gecreëerd, volgend jaar ook effectief te financieren. Bij de komende begrotingscontrole zet ik alles op alles om nog eens 7,5 miljoen euro te verwerven voor alweer nieuwe plaatsen vanaf september 2005. Dat kan ik met meer reden doen als de al geplande plaatsen dan ook echt tot stand gebracht zijn.’

‘CD&V respecteert haar verkiezings-engagementen niet’, zegt de Limburgse gedeputeerde Sonja Claes over haar eigen partij.

VERVOTTE: We hebben geen loze beloften gedaan. Maar als de Vlaamse regering volgend jaar 450 miljoen moet besparen, dan heeft dat ook een effect op mijn begroting. Toch is die toegenomen met 170 miljoen tot 2,5 miljard euro.

De beloften van de vorige regering aan de gehandicapten en de instellingen zal ik uitvoeren. Dat is een kwestie van rechtszekerheid. De voorzieningen krijgen ook een werkingssubsidie die de reële kosten dekt zodat hun betalingsachterstand eindelijk verdwijnt. Dat alleen al vergt 22 miljoen euro extra.

U klaagt over een discrepantie tussen de planning en de realisatie van nieuwe zorgplaatsen. Het Vlaams Fonds voor de Integratie van Personen met een Handicap vindt dat onterecht.

VERVOTTE: Nochtans zijn in 2003 en 2004 ruim 500 plaatsen minder gerealiseerd dan gepland. Daar moet toch een reden voor zijn. Binnenkort start ik een overleg met de voorzieningen, de gebruikers en het Vlaams Fonds. In de gehandicaptenzorg zijn er verschillende goede ideeën om dat probleem aan te pakken.

In de periode 2005-2007 moeten er nog 3690 plaatsen bij komen om de wachtlijsten weg te werken. Moet u niet naar een vele hogere versnelling overschakelen?

VERVOTTE: Ja, maar het volstaat niet dat ik de nodige middelen aan het Vlaams Fonds geef opdat de planning ook wordt uitgevoerd. Er zijn diverse knelpunten en die moeten verdwijnen.

Het beter registreren van de zorgvragen van gehandicapten en het creëren van extra plaatsen volstaan inderdaad niet om ‘schrijnende gevallen’ snel op te lossen.

VERVOTTE: We mogen niemand iets wijsmaken. De wachtlijsten zijn in het beste geval pas tegen eind 2007 weg. Maar in regionale overlegvergaderingen kan voor bijzondere situaties een ad-hocoplossing worden gezocht en vaak wordt die ook gevonden.

Voorzitter Guy Abrahams van het Vlaams Fonds pleit voor een collectieve opnameplicht van de instellingen uit een regio.

VERVOTTE: Over dat voorstel spreek ik me nu niet uit, maar mijn uitgangspunt is duidelijk. Met een budget van ruim 1 miljard, dat bovenop de federale uitkeringen aan gehandicapten komt, is het onverantwoord dat mensen met de meest dringende noden uit de boot vallen.

Het is niet alleen een kwestie van output, zoals een collectieve opnameplicht suggereert. Ook de zogeheten voortrajectbegeleiding moet verbeterd worden om een goed zicht te krijgen op een zorgvraag. Hoe zelfredzaam is de gehandicapte in kwestie? Is er sprake van mantelzorg door familieleden of vrienden? Biedt een persoonlijk assistentiebudget een meerwaarde of is de opvang in een voorziening meer aangewezen?

Uw voorgangster Mieke Vogels (Groen!) zegt dat u de zijde van de instellingen kiest en dat u een vraaggestuurde aanpak weer ruilt voor een aanbodgestuurde benadering.

VERVOTTE: Ik doe niet mee aan een polarisatie tussen instellingen en gebruikers. Ik heb voor 2005 4,1 miljoen euro besparingen evenwichtig verspreid over de gebruikers, de instellingen en de materiële bijstand voor gehandicapten.

Vogels beklemtoont zo hard het belang van een vraaggestuurde zorg dat dit kan leiden tot een overheidsgestuurde keuze voor mensen met een handicap. De overheid moet geen zorgvoorkeur opleggen. Voor de ene gehandicapte is een persoonlijk assistentiebudget de beste oplossing, de andere is perfect gelukkig in een instelling en voor nog een andere kan een hulpmiddel heel veel betekenen. Het ene zorgaanbod is niet beter dan het andere.

P.M.

Door Patrick Martens