De beperkingen van het geheugen doen rare dingen met de mens. Soms is het brein zo vergeetachtig dat het vroeger interpreteert als morgen. Dat overkwam bijvoorbeeld The Contino sessions van het Britse duo Death In Vegas. Stichtend lid en brein Richard Fearless had onder die naam al wat naam gemaakt in iets waarop men over het Kanaal het label big beats had gekleefd. Wat volgens de encyclopedie staat voor een stroming die “verschillende muziekstijlen mixt over een fundament van staalharde hiphop- en technobeats”. De dingen dus die The Chemical Brothers en The Prodigy fabriceren en die ondertussen allang voor pop doorgaan.

Als ernstig mens was Fearless al vroeg van het dek verdwenen. Hij wou een belangrijke plaat maken en daar waren volledige afzondering en onthouding voor nodig. Hij ging ter zelfstudie woelen in zijn oude punkplaten en luisterde ook nog eens intensief naar het hallucinante en hallucinerende Screamadelica (1991) van Primal Scream. Het gevolg van dat huiswerk is een nostalgisch album dat niks te maken heeft met vandaag, maar door de Britse vakpers wel wordt gelezen als een essentiële wissel op de toekomst. Death In Vegas zou volgens de berichten recente strekkingen als acid house en postrock samenknijpen tot een nieuwe en ingenieuze formule. Terwijl het gewoon een vervolg heeft gemaakt op wat er in de westerse muziek gebeurd is tussen 1980 en 1985.

Niets nieuws eigenlijk dat – voor wie achter alles een complot vermoedt – bovendien handig lijkt in te spelen op de actuele heropleving van new wave.

Maar het is wel fantastisch goed gemaakte retro. The Contino sessions is de plaat die P.I.L. en Fad Gadget nooit hebben gemaakt. Ze is inderdaad belangrijk. Omdat ze een ontbrekende historische schakel invult. En omdat gasten als Iggy Pop en Jim Reid van The Jesus And Mary Chain – eindelijk – nog eens laten horen waarom ze ooit staatsgevaarlijk geacht werden. De grootste kracht schuilt evenwel in de hypnotiserende werking. Het is een drugplaat die zich niet in een zwart gat laat wegzuigen en die tegelijkertijd mysterieus en onderhoudend blijft. Alles zit zo mooi op zijn plaats en is zo goed verweven dat je geen nummers voelt en in een immense muziekmassa lijkt ondergedompeld te worden. The Contino sessions houdt nooit op en past eigenlijk overal en nergens bij. Klassiek in de beste betekenis van het woord.

Death In Vegas, “The Contino sessions” (HARD41CDU/Concrete)

Jan Delvaux