De organisatie van de Spelen draaide hopeloos in de soep. Computerreus IBM werd de grootste verliezer.
De zeventienjarige vrijwilliger Todd Cason lacht van oor tot oor : een witte streep in de nacht van Atlanta. Deze stad groet zijn gasten duizend keer per dag. Of Todd ook even tijd wil uittrekken om te informeren wanneer de eerste bus komt voorrijden ? Sorry, grijnst hij. Daarvoor heeft hij het te druk. There are so many people.
Precies even veel als Atlanta verwachtte : 130.246 mensen vroegen lang van tevoren hun accreditatie aan en kondigden daarbij aan wanneer ze zich zouden melden. Ook de bij benadering twee miljoen kijkers/toeristen landden niet bij verrassing. Maar hoe goed verwittigd ook, de lokale organisatie kon de stroom hier niet slikken en raakte lelijk in de knoei. Tot het niveau van de atleten toe : toen finaal 16.200 atleten, coaches en officiëlen inschreven, bevatte het olympisch dorp te weinig bedden. Al na twee dagen hadden de Spelen hun bijnaam verdiend The Problem Games. De Georgische judoka en olympische titelverdediger David Khakhaleichvili bood zich in het Word Congress Center de lokatie voor de judowedstrijden aan voor de weging, die in het olympisch dorp werd gehouden. Uitgeschakeld. De Britse roeier Steven Redgrave ruilde prompt het dorp in voor een hotel, omdat hij twee uur op transport had moeten wachten. Oekraïense, Poolse en Britse roeiers kaapten een bus, alleen zo konden ze tijdig hun competitie bereiken. De vrouwen van het Zaïrese basketbalteam lazen in het logboek van de organisatie dat ze om zes uur zouden worden opgepikt, terwijl hun wedstrijd om vijf uur aanving.
Ook de Belgen deelden in het leed. Dat judoka Harry Van Barneveld zijn geblesseerde en ongezellig gezwollen hand niet in de gleuf van de controlepost kreeg, daardoor niet op de geijkte manier geïdentificeerd kon worden en zich daarop de toegang tot het dorp ontzegd zag hoezeer hij ook met zijn bronzen medaille wapperde , kon hij in de roes van het succes nog opvatten als een practical joke. Aan veel erger onheil ontsnapte een aantal judoka’s, onder wie de latere medaillewinnaars Gella Vandecaveye en Marisabel Lomba. Door een fout in de computer ontbraken zij op de inschrijvingslijst, die Roger Van Meerbeek (chef van het departement Competitiesport van het Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité) een paar uur voor het afsluiten van de inschrijvingen informeel per fax ontving ; gewoon om even de schrijfwijze van de namen te checken. Van Meerbeek schrok zich een bult, sprak zijn relaties aan en trad snel op : het scheelde maar minuten, of Vandecaveye en Lomba hadden niet eens mogen deelnemen.
UITZENDKRACHTEN.
Onder meer om de massa mensen op te vangen en op het goede moment naar de goede plaats te loodsen, had het organisatiecomité ACOG ( Atlanta Committee for the Olympian Games) een leger van bijna honderdduizend medewerkers ingezet : 1.400 ACOG-bedienden, 42.500 vrijwilligers, 38.937 leveranciers en zo’n 17.000 uitzendkrachten, van wie de olympische sponsor Randstad trots had uitgeroepen dat hij ze zelf gerekruteerd, gescreend, getraind en geplaatst had. Met ongecoördineerde geestdrift stuurde dit korps hier op vriendelijke wijze alles in de war.
Rampscenario’s als prijs van het privé-initiatief. Om zich de broek niet te scheuren, probeerde ACOG de kosten te drukken. Dat vertaalde zich naar een schraapzuchtig persooneelsbeleid. Waarbij het organisatiecomité zich gul bediende van het patriottisme en de behoefte aan event-betrokkenheid van de doorsnee Amerikaan. Aan vrijwilligers geen gebrek. Maar velen van die 42.500 goedkope werkkrachten konden alleen hun goede wil inbrengen. De uitzendkrachten liepen dan weer niet over van enthousiasme. Van het uitzicht op een vaste baan toch de bezielende kracht van menig interim bleven ze totaal verstoken. Op 5 augustus houdt het op voor hen.
Bovendien bleek deze zogenaamde Olympic Force verschrikkelijk slecht voorbereid op de job. Het verhaal van Dianne Hardaway van South Carolina, één van 4.400 buschauffeurs : ?Pas op 12 juli vernam ik van Randstad dat ik de baan had. In die week voor het begin van de Spelen kregen we welgeteld één training. Daarop toonden ze niet één kaart van Atlanta, terwijl deze stad toch als een doolhof in elkaar is gesmeten het stratenplan ziet er nog chaotischer uit dan dat van New York. Hoewel ik hen had ingelicht over mijn astma, duwden ze me in een kamer die ik moest delen met een aantal rokers. Water was er niet. Ik kreeg een astma-aanval, ze moesten me naar het ziekenhuis brengen. Zelden zo’n bende sukkelaars aan het werk gezien.?
ANTIRECLAME.
De grootste verliezer van de Olympische Spelen van Atlanta heet IBM. De informaticareus had er 80 miljoen dollar (2,5 miljard frank) tegen aangegooid om zich hier te ontpoppen als ’s werelds beste installateur van netwerken. De firma beloofde ?de meest gesofistikeerde Spelen uit de geschiedenis.? Directeur sportoperaties van IBM Elizabeth Primrose-Smith : ?Het partnerschap met ACOG gaf ons de gelegenheid om te demonstreren dat we de Olympische Spelen kunnen runnen en dat we de infrastructurele technologie kunnen leveren aan elke maatschappij van die orde van grootte. Wij gebruiken dit evenement als een metafoor voor de opdracht-kritische toepassingen, die onze commerciële klanten verlangen.?
IBM hoopte op een stevige return via een advertisingbudget van twintig à dertig miljoen dollar en een speciaal voor deze Spelen gecreëerd systeem. Dat moest tegelijk reclame maken voor de capaciteit van IBM om interne circuits uit te bouwen en een optimale interactie met het Internet promoten. Big Blue bracht in de olympische lokaties zesduizend pc’s in het gelid en stelde de 150.000 bedienaars van het interne informatiesysteem in het vooruitzicht van het Result System : een gigantische databank van 3 terrabytes ofte 3 biljoen aanslagen, met toevoeging van alle actuele resultaten in minder dan een seconde tijd.
Helaas, de klad kwam in het netwerk. De veelal computergerelateerde blunders stapelden zich op in het basissysteem. In de distributie van de informatie vanuit de 29 competitielokaties traden storingen op. De resultaten kropen traag en vaak onvolledig binnen en het doorsturen van gegevens naar het Internet en naar persagentschappen gebeurde gebrekkig, of helemaal niet. Allicht zullen deze missers IBM zwaar aangerekend worden. Klaus Sprick van het Duitse persagentschap Deutsche Presse Agentur : ?Het systeem dat ze ons beloofden, bestond alleen in theorie. In de praktijk bleek het onbetrouwbaar.?
IBM ziet zijn promotiecampagne in het eigen gezicht uiteenspatten. Solutions for a small planet, luidde hun slogan. Oplossingen voor een kleine planeet. Maar voor IBM waren de Olympische Spelen een te grote planeet voor oplossingen.
Zaterdagochtend vielen bij een bomaanslag in de stad twee doden en meer dan honderd gewonden. Gelukkig was de evacuatie van het feestpark al aan de gang, toen de zak met de bom ontplofte.
