‘Buurtpatrouille’ van Filip Rogiers belicht het alledaagse Vlaanderen.

Info: Filip Rogiers, ‘Buurtpatrouille. Hoe Vlaanderen aan een nieuwe eeuw begint’, Meulenhoff/Manteau, Antwerpen/Amsterdam, 295 blz., 17,95 euro.

Na enige tijd bij Knack te hebben vertoefd, keerde Filip Rogiers twee jaar geleden terug naar zijn nest, de redactie van de krant De Morgen. Dat was best een moeilijke keuze, want hij hield van Knack en hij zag ons graag. Maar de echte krant bleef toch te veel trekken.

Het viel eerst niet mee weer in het ritme en de cadans van een krantenredactie te lopen. Tot Rogiers begin 2003 op pad kon voor zijn rubriek ‘Buurtpatrouille’. Hij tufte door heel Vlaanderen, van Piringen tot Stene en van Ronse tot Rijkevorsel, en trachtte te begrijpen wat de mensen bezighoudt. De journalist wilde berichten over een wereld waar er op het eerste gezicht geen nieuws te rapen valt. Hij zocht naar een antwoord op de wrevel waarmee hij ook in zijn vak almaar meer werd geconfronteerd. ‘Ik wil golven registreren nog voor er schuim op de golven staat.’ Dat leverde bijna een jaar lang wekelijks een aantal verhalen op van een soms literaire schoonheid.

Die stukken zijn nu gebundeld in een boek. ‘Ik voelde mij een infiltrant in de krant’, schrijft Rogiers in de inleiding. Maar hij dacht: misschien is dit vandaag wel het enige stukje met nieuws uit de wereld van de echte mensen. Vond hij uiteindelijk wat hij zocht? ‘Ik heb in ieder geval nog nooit zo dicht gestaan bij wat ik als journalist zoek’, zegt hij nu. ‘Een journalist volgt de actualiteit en focust op harde feiten. Je blijft dan vaak achter met dat vervelende gevoel dat er iets ontbreekt. Het is zoals met geschiedenis. Je kent alle data. Je weet wanneer de Guldensporenslag was, maar hoe ging het er toen echt toe? ‘Buurtpa- trouille’ was een poging om in de tijd te kruipen.’

Het was niet de bedoeling, maar achteraf blijkt dat Filip Rogiers toch een prachtig portret van Vlaanderen heeft geschetst. Met soms verrassende bevindingen. Bijvoorbeeld, in welke mate sluikstorten in een stad een steen des aanstoots kan zijn. Maar ook dat het tegenwoordig soms veel rustiger wonen is in de stad dan op het platteland. ‘Iedereen klaagt over de verstedelijking van het platteland, terwijl dat ook ongelooflijk positieve kanten heeft. Bijvoorbeeld, in de manier waarop mensen naar elkaar kijken. Maar overal geldt dat we toch gevormd worden door de problemen die zich rond ons voordoen.’

H.v.H.