De feministische beweging Hollaback gaat nu ook in ons land de strijd aan tegen intimidatie op straat, met krijtjes en slogans als ‘My dress is not a yes’.
Sinds enige tijd vind je ze gekrijt op de Gentse straten: slogans als My name is not ‘hey baby’, vrouwen lastigvallen maakt je niet stoer, noem mij geen schatje. Het werk van Hollaback, een beweging die overwaaide uit de VS om vrouwen die op straat werden lastiggevallen een stem te geven. ‘Meestal vinden voorbijgangers het interessant, al zijn er ook die niet begrijpen wat nu precies het probleem is. Ze vinden dat je als vrouw blij moet zijn met de “complimentjes” die mannen je op straat denken te moeten geven’, vertelt Eglantine, een van de oprichtsters van Hollaback Gent. Ilse, ook een overtuigd Hollabacker, kan daar niet mee leven. ‘Misschien vinden sommige mensen het fijn als iemand op straat roept dat ze een lekker wijf zijn, maar ik zit niet te wachten op een compliment van een wildvreemde. Het is een beperking van mijn vrijheid.’
Bijna al deze vrouwen zijn zelf slachtoffers. Ze werden nageroepen, betast, aangerand of zelfs verkracht. Nu schreeuwen ze terug – ‘Hollaback’ is eenverbastering van ‘holler back’: roep terug. De beweging bestaat al bijna tien jaar. Het begon allemaal in New York, waar enkele vriendinnen zich onder elkaar beklaagden over intimidatie: ze werden nageroepen op straat, op de metro kwamen mannen tegen hen aan schurken. Het moest maar eens uit zijn.
Intussen zijn er afdelingen in 24 landen en 71 steden, van Argentinië tot Zuid-Afrika en Iran. En dus ook in Gent en Brussel. Ze willen een eind maken aan elke vorm van straatintimidatie (tegenover vrouwen, maar bijvoorbeeld ook tegenover holebi’s en transgenders) en gebruiken daarvoor crowdsourcing. Slachtoffers en getuigen kunnen hun verhaal delen op de plaatselijke website van Hollaback, met of zonder foto. De verhalen werken therapeutisch, en slachtoffers steunen er elkaar. Telkens wordt ook de plek vermeld waar de feiten plaatsvonden. Jolien: ‘Sinds de documentaire Femme de la rue (over dergelijke praktijken door moslimmannen in Brussel, nvdr.) wordt straatintimidatie altijd op één wijk en op één groep daders vastgepind, terwijl het overal gebeurt. Wij worden heel vaak met die documentaire geassocieerd, maar Hollaback bestaat al veel langer.’
En dus organiseert Hollaback allerlei sensibiliseringsacties, al springen de chalk walks (letterlijk: krijtwandelingen) het meest in het oog. ‘Dit zijn niet gewoon slogans om de aandacht van voorbijgangers te trekken’, zegt Ilse. ‘Het werkt ook therapeutisch. Vaak vragen we aan deelnemers of ze op een bepaalde plek willen krijten, waar ze zelf lastiggevallen zijn op straat. Het kan veel deugd doen om daar een slogan neer te schrijven. Het is onze manier om de straat terug te eisen.’
En toch: met krijt op straat tekenen lijkt wel erg braaf. Bh-verbrandingen? Graffiti, misschien? ‘Het heeft weinig zin om geweld met geweld of vandalisme te beantwoorden’, vindt Jolien. ‘En trouwens: onlangs passeerde er een echte Dolle Mina langs een van onze chalk walks, en die vond het echt fantastisch!’
DOOR STEFANIE VAN DEN BROECK
‘Het heeft weinig zin om geweld met geweld of vandalisme te beantwoorden.’
