Domme Bracke. Domme verwaande Siegfried Bracke. Dat moesten wij onwillekeurig denken toen Histories deze maand een schitterend portret uitzond van Bobbejaan Schoepen. Wat een artiest. En zeggen dat Bracke zich wekenlang heeft aangesteld met een controverse in Humo, omdat volgens hem wetenschappelijk kon worden bewezen dat Beethoven betere muziek heeft geschreven dan Bobbejaan.
Eén tikje van Toots met zijn vinger tegen zijn neus, één glinstering in de ogen van Will Tura, één gemompelde zin tussen de tanden van Rudi Carrell, en van drie vaklui vernamen we welke waardering Schoepen verdient. Bobbejaan die het geheim verklapt van zijn paard dat kon tellen… wie zo iemand gaat vergelijken met Beethoven, is werkelijk een opsnijder van ereklasseniveau.
Over Bobbejaan Schoepen kunnen we het dus allen eens zijn, over Siegfried Bracke lopen de meningen heel wat meer uiteen. Voor sommigen, om precies te zijn voor iedereen min twee, is Bracke een pedante kwast die driftig naast zijn leren laarsjes heen en weer draaft. Voor anderen, meer bepaald Bracke zelf en uw dienaar, gaat het hier om een uitzonderlijk hoogstaand en integer journalist.
Al moet het ons van het hart dat wij een beetje zijn gaan twijfelen aan dat ‘integer’. Is het deontologisch geoorloofd om de dochter van een logebroeder tot in het schepencollege van een grote stad te pushen ? Op de VRT maakt blijkbaar niemand daar bezwaar tegen, en de Bond van Radio- en Televisiejournalisten, die vroeger zo streng over de sereniteit van zijn leden waakte, is samen met zijn président-fondateur Gui Polspoel van de Reyerslaan verdwenen. Maar puristen aarzelen na die onsmakelijke dienst aan vader en dochter Van den Bossche.
Hun wantrouwen was vroeger al eens gewekt door het geval Mangé. Etienne Mangé, fundraiser van de SP, had smeergeld aangenomen van Italiaanse en Franse wapenbedrijven. Tenminste, dat beweert de hoogste Belgische rechtbank. Mangé had meer dan honderd miljoen frank aanvaard, en wel tegen het uitdrukkelijk verbod van alle SP-kopstukken in. Bijvoorbeeld tegen dat van Freddy Willockx en Louis Tobback. De eerste kreeg vijf miljoen voor het Vrije Waasland, de tweede twee miljoen voor zijn steunkaarten, maar ze wisten niet beter of Etienne had dat bedrag eerlijk rondgehaald. Bleek het van een wapenfabriek te komen, ja maar. Mangé ging noodgedwongen een tijdje in Lantin wonen, en dat was maar goed ook want anders had hij van mijnheerke Louis een boks op zijn gezicht gekregen.
Toen hij Lantin weer mocht verlaten, kreeg hij geen boks op zijn gezicht, maar een job bij BATC die hem vijftien miljoen per jaar opleverde. Zwijggeld, dat sprak nogal voor zichzelf. Het was onze chef-Wetstraat die het uitbracht, en de hele naar hem genoemde straat stond meteen in rep en roer. Alle kranten brachten het groot. Welnu, op de VRT-televisie hebben ze daar gedurende meer dan een week in alle talen over gezwegen. Volgens kwatongen viel ook dat te verklaren door het feit dat Siegfried Bracke en Etienne Mangé lid waren van dezelfde loge. Wij hebben toen geweigerd om nog maar te luisteren naar die praatjes, maar na het schandaal met Freya Van den Bossche zijn wij niet meer zo zeker.
Rijst er dus enig voorbehoud bij het begrip ‘integer’, dan blijft Bracke voor hemzelf en uw dienaar wel ‘een uitzonderlijk hoogstaand journalist’. En net zo iemand ontbrak in het presentatorenteam van De Zevende Dag, dat door de komst van Bracke totaal vernieuwd en heel wat verbeterd is. Muzikaler geworden ook, en het was een prima idee om een mimespeler achter kardinaal Danneels te zetten.
De laatste aflevering oude stijl werd uitgezonden in het kerstweekend. De VRT had vier prominenten uitgenodigd om te praten over het voorbije jaar. Een verstandig man (Jacques Rogge, lid Forum Knack) en een vrij verstandige vrouw (Mia Doornaert). Daarnaast een dorpspoliticus (Jean-Louis Dehaene), en tot slot uiteraard de onvermijdelijke Kristien Hemmerechts. Die Big Brother grensverleggend noemde, en het optreden van Betty een stap vooruit in de emancipatie van de vrouw.
Het was niet duidelijk of ze dit meende dan wel probeerde ironisch te doen, want als iemand al jarenlang haar eigen Big Brother creëert, is zij het. Inzake exhibitionisme moeten alle Betty’s van Vlaanderen het met groot verschil afleggen tegen mevrouw Hemmerechts. En dan hebben wij het niet eens over de fameuze naaktfoto in het NWT. De dag nadat ook De Standaard dit belangrijke document had afgedrukt, werden wij trouwens terzijde genomen door een constitutionalist die ons geschokt toefluisterde : ‘Maar wat een lelijke vrouw zeg.’
Het gaat dus niet over die foto, wel over de onbedwingbare drang van mevrouw Hemmerechts om haar hele privé-leven en -denken aan ons op te dringen. Nu we het over de dode Herman wel ongeveer hebben gehad, kwam mevrouw enkele maanden geleden in een interview quasi achteloos met ‘Bart’ op de proppen. Zomaar terloops, één keer werd hij vermeld. Bart. Alsof wij allemaal wel wisten wie dat was. We hadden niet lang de keuze, in het kerstnummer van Humo was het zover : Bart Casteleyn ! Vier bladzijden interview en in een innige pose met mevrouw Hemmerechts op de foto. Het was coup de foudre geweest, voor beiden. En vanuit het bed van mevrouw Hemmerechts hoort Bart de aankondigingen van de treinen in Berchem station.
Een confrontatie van dochter en vader hadden we al moeten verteren in De Standaard Magazine. Met haar vacuümpomp bij Adriaan Van Dis. Naar Finland voor De Standaard. Op alle golflengten van de radio… het is toch verschrikkelijk, of niet ? Mens, blijf weg van ons scherm, blijf weg uit onze krant, ga van onze radio af, we willen het niet meer weten. Schrijf eens een goed boek. Of een mooi kerstverhaal voor Knack.
Enfin, dat was dus de laatste Zevende Dag van het voorbije jaar. Bij de eerste van het nieuwe stond Bracke mee op de scène. Jammer voor Ivan De Vadder, maar hij zal moeten gaan. Twee hanen op het erf, dat is er één te veel.
Koen Meulenaere
