De droom van de Egyptisch-Franse zangeres Dalida staat deze week centraal op de planken.

‘Maar kind toch!’ Topactrice Viviane De Muynck schrikt omdat ik – tijdens een workshop voor aspirant-theaterwetenschappers – ‘doodval’ op de stenen vloer van de repetitieruimte. ‘Je moet straks, tijdens het toonmoment, op de scène vallen. Maar toch niet op die harde repetitievloer! Zo doe je jezelf nog pijn!’ Dat is theater. Pijn veinzen. ‘Doodgaan’ met een vief hart. Sterfscènes zijn de meest begeerde en tevens de moeilijkste scènes want steevast ongeloofwaardig. Niemand gelooft de dood op de planken. Toen de Britse komiek Tommy Cooper in 1984 tijdens zijn show een fatale hartaanval kreeg, lag de hele zaal strijk.

Wilt u dat ook eens meemaken? Trek dan naar Needcompany’s De kunst der vermakelijkheid. In deze nieuwe creatie van artistiek leider, auteur en regisseur Jan Lauwers verwelkomt Viviane De Muynck u als gastvrouw Liliane De Muynck. Zij is de presentatrice van een vrolijke laatavondshow waarin de centrale gasten zelfmoord plegen. Tijdens de aflevering die u bijwoont, is een van de beste Vlaamse acteurs, Dirk Roofthooft, te gast. Hij vertolkt de rol van Saul J. Waner (een anagram van Jan Lauwers). De man wil uit het leven stappen. Waarom? ‘Ik ben ik niet meer en het zal niet lang meer duren voor ik dat ook niet meer weet.’ Waners geheugen – het pronkstuk van elke acteur – vervaagt. Zonder dat geheugen wil en kan hij niet meer verder leven.

De creatie is een aanklacht tegen hol entertainment. Lauwers en zijn frivool spelende performers zoeken en verbeelden in deze gitzwarte tragikomedie de grens (en de ultieme zelfvernietiging) van de amusementsindustrie.

De dood is echter meer dan een dankbare metafoor in maatschappijkritische stukken. Magere Hein wordt kwistig opgevoerd in de meeste klassiekers (denk aan Shakespeare). Soms krijgt hij zelfs de hoofdrol. Vorig jaar voerde ’t ARSENAAL De koning sterft op. Een successtuk van Eugène Ionesco uit 1962. Michael De Cock regisseerde een imponerende Jaak Van Assche. Dat De Cock ooit stage liep op enkele palliatieve afdelingen hielp om dit stuk tot een aangrijpend, sober portret van het sterven te maken. Dit seizoen zoekt De Cock dit thema opnieuw op. Hij ensceneert Leo Pleysiers bejubelde roman Wit is altijd schoon (1989). De Cock maakt dit ontroerende relaas van een gestorven moeder aan haar zoon tot een integere, troostende schets van het afscheid nemen. Jos Geens speelt de zoon en toont hoe we een overleden geliefde teder kunnen loslaten. Met een laatste dankjewel, een laatste glimlach en een laatste kus. Bijvoorbeeld. Ook dat is theater.

INFO: WWW.NEEDCOMPANY.BE EN WWW.TARSENAAL.BE

Els Van Steenberghe