Sinds wij op het BMC een bureau delen met Chris De Stoop, vallen wij van de ene verbazing in de andere. Lange rijen misdeelden maken hun opwachting, bedelen om journalistieke dan wel geldelijke steun, en zijn zeer verontwaardigd als blijkt dat mijnheer Chris een collega heeft die allerminst van sociale gevoelens of zelfs van een minimum aan menselijk medeleven kan worden verdacht.
Maar enkele maanden geleden begon het sociologisch profiel van de bezoekers plotseling te veranderen. U weet dat de Chris met De bres niet alleen een vlammende aanklacht tegen het gesjacher met het Polderdorp Doel heeft neergeschreven, maar daarenboven een epos over de boerenstiel heeft geschilderd waar de beste Streuvels en Timmermans niet aan kunnen tippen. Sindsdien worden op onze redactie om de haverklap gratis achterkwartieren en karren vol groenten en fruit afgegeven, allemaal van dankbare lezers. En telkens wanneer Michel Vandenbosch weer een of andere veekoopman in een slecht daglicht stelt, komen ze met hun beslijkte laarzen en omgeven door dat typische geurtje van het platteland het BMC binnengebeend, om Chris te vragen wat hij denkt te ondernemen tegen deze onterechte aantijgingen.
Eerlijk gezegd hadden wij liever gehad dat De Stoop was blijven schrijven over karakterdanseressen en straatmadelieven. Die kwamen ook op de redactie van hun oren maken, maar met die meisjes was een vergelijk sneller gevonden, en bovendien heel wat aangenamer. Want als u denkt dat een Knackredacteur soms geen schouder nodig heeft om zijn hoofd op te leggen, dan onderschat u de lichamelijke last van intellectueel werk.
Onlangs vulde De Stoop vier bladzijden over de mestmachine van Herman Delcroix. Een kunstwerk dat de Pieralisi is genoemd. Naar de Monalisi, het bekende schilderij van Michelangelo. Herman is de broer van Leo, en is in de familie Delcroix de enige die zich niet bezondigt aan onfrisse praktijken. Geen SuperClub, geen postbodes, geen CVP… een mestmachine. Herman voert oneindige voorraden aal aan, en de Pieralisi perst die samen tot een dikke knapperige koek. Althans, dat schreef De Stoop, hierbij de buitengewoon vieze suggestie wekkend dat hij er een gedegusteerd had.
En nu had Chris in De bres wel toegegeven dat hij als kleine jongen graag met zijn armen in het achterste van een koe mocht rondgraaien, dus van het conformisme van zijn gedragingen waren wij al niet meer zo overtuigd, maar dat er op onze redactie iemand zou huizen die varkensmest opat, al was het dan in de vorm van een knapperige koek, nee, dat ging ons bevattingsvermogen ver te boven.
En toch was het zo. Want waar de consumptie van die koek slechts een inherent vermoeden was, dan stond verderop in het artikel zwart op wit dat Herman Delcroix uit zijn mest drinkwater distilleert! En uit de beschrijving maken wij op dat de Chris ervan gedronken heeft. Trouwens, op de volgende vergadering stelde hij Jos Grobben voor om dit drankje op te nemen bij het assortiment frisdranken in zijn cola-automaat. Grobben stak twee nieuwe kogels in zijn tweeloop, en antwoordde De Stoop in de enige taal die die buitenjongens begrijpen: geweld.
Delcroix zou geen Delcroix zijn, mocht hij niet proberen om tot net over de rand van het wettelijke geld te slaan uit zijn onsmakelijke handeltje. Hij exporteert zijn strontkoeken naar Wallonië! Wij schuwen doorgaans vulgair en scatologisch taalgebruik, maar in de materie waarover wij thans berichten is het helaas onvermijdelijk. In Wallonië is minder bio-industrie en smachten de akkers naar kwaliteitsbemesting, en dus verkoopt Delcroix zijn koeken als bodemverbeteraars, en omzeilt hij zodoende handig het Vlaamse én Waalse Mest Actie Plan.
Herman, volgens De Stoop kind aan huis bij de Mestbank, vervoerde het voorbije jaar ook vijftigduizend ton kippenmest naar Wallonië. Doe nu zelf een test. Koop een kip. Kijk hoeveel afval ze uitscheidt. Het woord kan ook anders worden gespeld, maar wij zijn nu ver genoeg meegegaan in het vakjargon van De Stoop en Delcroix. Wie gedurende twee weken de faecaliën van één kip verzamelt, zal tot de ontdekking komen dat die hoeveelheid minimaal is. Kunt u zich een beetje inbeelden hoeveel kippen er nodig zijn om vijftigduizend ton bijeen te krijgen? Fertiflor, noemt Herman zijn kippenkak. Zo noemen ze op de VRT Flor Koninx.
Op gevaar af het metriek stelsel verkeerd te hanteren, leiden wij uit de reportage van De Stoop af dat Herman Delcroix per jaar in totaal honderd tachtig duizend ton mest vervoert. De mestkampioen, noemt Chris hem. En waar een ander klacht wegens eerroof zou indienen, is Delcroix opgetogen met deze eretitel. Getuige een grote kartonnen doos knapperige koeken, die hij op het BMC liet bezorgen. Zij die het stuk gelezen hadden, konden op het nippertje verhinderen dat collega’s die dat niet hadden gedaan een grote culinaire vergissing zouden begaan. Wij hebben die koeken twee redacties verder bij Trends afgezet, waar ze blij verrast waren met dit sympathieke gebaar.
Die De Stoop is een vreemde jongen. Wij lezen in hetzelfde artikel: ‘De mest t’ en is geen heiligheit, maar hij doet wonderen waar hij leyt.’ Piet Piryns heeft ooit iets soortgelijks geschreven over de hoed van koningin Fabiola, maar dit gaat verder. Chris legt ook uit hoe je een beerput deskundig moet evalueren: ‘Om de hoedanigheid van de waar te keuren, houdt men rekening met de dichtheid van de massa, haar kleur en haar smaak. Een echte Vlaming schrikt er niet voor terug een stok in de massa te steken en daarvan te proeven. Hoe zouter de mest smaakt, hoe hoger de waarde is.’ Een connaisseur als Herman Delcroix verkiest de zure kalvergier boven de eiwitrijke maar te droge kippenmest. En uit drijfmest wordt dus water gefilterd dat beter smaakt dan Spa. ‘Veel gas moet er niet meer aan toegevoegd worden’, besluit De Stoop tevreden.
Vroeger zaten wij tegenover Peter Renard. Die is woordvoerder van de Antwerpse socialisten geworden. Dat is vanzelfsprekend nog erger.
Koen Meulenaere
