Vleeskeurder Karel Van Noppen deed zijn werk nauwkeurig, en werd daarvoor dood geschoten. Hij is onze man van het jaar.

Een bericht in de krant twee weken geleden : vijf veeartsen van het Instituut voor Veterinaire Keuring zijn met de dood bedreigd. De redakties zetten er een vette kop boven, want sinds de moord op Karel Van Noppen is zo’n vies telefoontje geen loos alarm meer.

Het was een primeur in de jaren dat we deze verkiezing organizeren om iemand in onze lijst op te nemen die in de loop van het jaar is overleden. Maar niemand kan, helaas, beter dan Karel Van Noppen symbool staan voor de strijd tegen de hormonenhandel. Wat meer zij : voor de strijd tegen een onrecht dat in onze samenleving maar niet goed komt. En nee : het gerecht heeft de moordenaars van Karel Van Noppen alsnog niet gevonden. Dat is in wezen zonder meer een schande. Want Van Noppen was gewoon een ambtenaar die zijn werk deed, die probeerde de volksgezondheid te beschermen en daarvoor risico’s liep. Zijn bekroning tot man van het jaar is postuum, maar er is niemand die ze meer verdient.

AMBASSADEUR.

Karel Van Noppen verzamelde meer dan de helft van de uitgebrachte stemmen. Een kwart van de deelnemers aan dit referendum liet zich blijkbaar leiden door de gedachtengang van de Amerikaanse ambassadeur in Brussel. Die zou, volgens het verhaal, op een receptie naar aanleiding van Thanksgiving Day op een opmerkelijke manier de lof hebben gezongen van ex-sekretaris-generaal van de Navo, Willy Claes. “De wapens zwijgen in Bosnië en in Zuid-Afrika, ” zei de ambassadeur, “en dat danken wij aan één man : Willy Claes. ” Of die lofzang inderdaad zo is uitgesproken, heeft weinig belang. Zeker is dat de Amerikaanse diplomatie Claes in zijn Agusta-perikelen altijd is blijven steunen lang nadat in andere lidstaten stemmen waren opgegaan dat de sekretaris-generaal beter zou opstappen. Claes was ook geen sant in eigen land, want toen prokureur-generaal Jacques Velu van het hof van kassatie de kamer van volksvertegenwoordigers met een schamel dossier om zijn verwijzing vroeg in het besef dat die onvermijdelijk tot zijn ontslag zou leiden maakte zijn staat van dienst in het halfrond weinig indruk.

Het beeld van de uitgeputte Claes, die zich tot het einde weerde om zijn baan te kunnen houden, toen hij na afloop in het parlement de verzamelde internationale pers te woord stond, was wellicht het meest indringende dat dit jaar in België werd geschoten.

De grootste ontgoocheling van Willy Claes in zijn ultieme strijd was misschien wel dat hij op zo weinig steun kon rekenen uit het hoofdkwartier van de SP de partij waarvan hijzelf in de jaren zeventig voorzitter was en waarvan hij zolang de voorman was in de regering. De huidige voorzitter Louis Tobback had dan ook andere katten te geselen : het was zijn opdracht om de partij in de Agusta-storm overeind te houden en behouden door de verkiezingen te loodsen. Hij slaagde daar perfekt in, en hij was wellicht de enige politicus in België op dat moment die zo’n klus kon klaren. Tobback sprak daarvoor zijn natuurlijk charisma aan, en hij vond de juiste snaar bij het kiezerskorps door in te spelen op de angst dat de sociale zekerheid in een regering met de liberalen zou worden afgebouwd. Die krachttoer leverde hem een plaats op bij de top-drie, voor Jean-Luc Dehaene die bij de verkiezingen nochtans de titanenslag had gewonnen op de kieslijst voor de senaat door meer voorkeurstemmen te verzamelen dan het Leuvense boegbeeld en VLD-lijsttrekker Guy Verhofstadt.

H.V.H.

Karel Van Noppen : postuum bekroond.

Willy Claes : ondanks alles tweede. Zoals vorig jaar.

Louis Tobback vond de juiste snaar.