Twaalf jaar geleden werd ze lid van de scouts. Nu is ze één van de vier groepsleiders van een gemengde scoutsgroep. Ze zorgt ervoor dat alles vlot verloopt en is ondermeer bevoegd voor de hygiëne en orde van de lokalen. ?Mie Kak” dus, naar de oude naam van de gezondheidsinspectie op kampen. Gekozen voor drie jaar en daar ook trots op. ?Ik heb de naam ordelijk te zijn, alles onder controle te willen houden. Dat is ook zo : ik wil weten wat er gebeurt, daar ben je ook leidster voor.”

Een jeugdbeweging is geen babysit. Scouts willen een groepsgevoel creëren via allerhande activiteiten. Daar zit competitie in, zeker. ?Maar zo draait de wereld toch : de besten moeten minder moeite doen en worden dan nog eens beloond met succes. Dat is toch de realiteit ? Je moet het natuurlijk niet uitlokken, maar kinderen zullen altijd willen weten wie er gewonnen heeft.” En je groeit daar ook langzaam in. ?Ik vond het leuk om een hele zondagnamiddag zondag is toch de saaiste dag van de week met andere kinderen buiten te zijn. Samen iets te doen dat zinnig of avontuurlijk is.” Ze voelde zich goed binnen de groep en nam gemakkelijk initiatief. ?Mijn leiders zegden toen al dat ik in de leiding moest gaan.”

Ze besteedt minstens een dag per week aan de scouts. Maar dat heeft ze ervoor over. Jeugdbeweging is echt belangrijk, ?het levert een ander soort mensen op”.

Haar ouders kwamen zo’n dertig jaar geleden uit Jordanië naar België om hier een toekomst op te bouwen. ?Dat was toch zo : toen werden de mensen naar hier gelokt.” Haar vader bouwde een eigen bedrijf op, bewust van zijn eigen vakmanschap. De kinderen zijn Belg en perfect tweetalig. Daar is hij trots op, maar bij de wereldbeker voetbal supporterde hij wel voor de Saudi’s.

Studeren en een toekomst opbouwen, is belangrijk. Ze wilde altijd al arts worden : ?Van toen ik heel klein was, droomde ik dat de mensen naar me toe kwamen. En ik kon dan zeggen : je bent genezen.”

Ze is de oudste van vijf kinderen. Na vier meisjes kwam de lang verwachte zoon. Sindsdien heet haar vader niet meer Aboe Maissa, maar Aboe Odey : de vader van Odey. Onttroond voelde ze zich niet, want ze wist dat ?het er ooit van zou komen”. Dat is zo in de Arabische cultuur : ?de zoon geeft de naam door”. En die continuïteit is belangrijk : in een gezin, een familie, maar ook in de maatschappij. ?Daarom geloof ik in de toekomst.” De ?proffen die ons opleiden, hebben ook ooit op de banken gezeten. De beste beseffen én zeggen dat ook. Die keten van kennis wordt niet verbroken, de grotere kennis wordt doorgegeven. Sommige kabouters en welpen in de scoutsgroep zullen later leiders worden. Als wij er niet meer zijn, dan is er wel iemand anders.”

Dat geloof in de toekomst : is dat niet naïef ? Nee, ?wie zich achter iets zet, en samenwerkt met andere mensen die daar ook iets willen aan doen : krijgt alles in orde.” Ook de politieke schandalen die we de laatste tijd horen. Ook milieu en armoede. Trouwens : pessimisme lost niets op, het maakt alles erger. ?Kritiek is goed. Maar er zijn altijd mensen die over dàt onderwerp iets weten, die daar iets kunnen aan doen.” Alle grote problemen ketsen af op dat vaste geloof dat het ooit goed komt. ?We houden het al zo lang vol, waarom zou alles plotseling ophouden ? Maar vanzelf komt het niet in orde. We moeten er iets voor doen.”

M.V.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content