Al sinds de jaren zeventig is het ACV de grootste vakbond in België, en dus is de voorzitter ervan een sleutelfiguur in het sociaal-economisch beleid. Begin deze maand volgde Luc Cortebeeck in die functie Willy Peirens op. Peirens had in december ’98, na twaalf jaar voorzitterschap, laten weten dat hij de fakkel aan een opvolger wilde doorgeven. Een vrijwillige troonsafstand dus. “Dat komt omdat het mandaat van een voorzitter in principe niet beperkt is in de tijd”, legt de 49-jarige Luc Cortebeeck uit. “In theorie kan ook ik in deze functie blijven tot mijn pensioen, al ben ik echt niet van plan om per se die zestien jaar vol te maken. Belangrijk is om goed in te schatten hoe lang het houdbaar blijft, zowel voor de persoon als voor de beweging.”
Met Luc Cortebeeck krijgt het ACV een voorzitter die van jongsaf – de Kajotters – in de christelijke arbeidersbeweging actief was. Cortebeeck behaalde het diploma maatschappelijk assistent aan de befaamde Sociale Hogeschool van Heverlee, de klassieke opleiding van de ACV-top. (Cortebeeck studeerde er in de tijd van “Leuven Vlaams”, vandaar zijn look die kwatongen omschrijven als een “Volksunie-baardje”.) Sindsdien doorliep Luc Cortebeeck, sport per sport, de vele echelons van het ACV. Nooit werkte hij voor een specifieke vakcentrale, altijd voor het zogenaamde interprofessionele niveau: bij het ACV-verbond Mechelen (1972), bij de Dienst Ondernemingen van ACV-nationaal (1973), als secretaris van het ACV-verbond Mechelen (1983), en als nationaal secretaris (1987).
Cortebeeck wordt ook voorzitter van het Vlaams Regionaal Comité in het ACV. Dat geeft hem een vooraanstaande positie bij de Vlaamse sociale partners, een sleutelrol ook binnen de Serv en het Vesoc. Daarbij komt zijn goede relatie met streekgenoot Luc Van den Brande. Luc Cortebeeck kreeg zo een Vlaams profiel, zonder dat dit de Franstaligen op de maag bleef liggen. Hij had immers ook kwaliteiten getoond als organisator van de voor het ACV zo succesvolle sociale verkiezingen. “Politiek” weegt Cortebeeck ten slotte als ACV-verbindingsman met het ACW.
Het verwonderde dus niet dat de naam van Cortebeeck viel als opvolger van Willy Peirens – naar verluidt, droeg hij ook Peirens’ voorkeur weg. Anders dan het socialistische ABVV, dat bij zo’n verkiezing de interne tegenstellingen zo moeilijk binnenskamers kan houden, slaagt het ACV er meestal in die interne discussie inderdaad te beperken tot de eigen kring. Ook nu weer. Hoewel er andere namen circuleerden – de nationale ACV-secretarissen Mady Geerts en Vital Peeters, Ferre Wijckmans van de bediendencentrale LBC of Tony Janssen van de metaalcentrale -, bleek uiteindelijk Michel Bovy de ernstigste tegenkandidaat, als voorzitter van de CVCC (Christelijke Vakbond voor Communicatiemiddelen en Cultuur) de ACV-spreekbuis bij de NMBS en bij ambtenarenconflicten. Maar na bemiddeling van Peirens en secretaris-generaal Josly Piette, de Franstalige “nummer twee” van het ACV, kwam er uiteindelijk slechts één officiële kandidaat. Die had vooraf ingestemd met een lijst van vijf voorrangspunten. Het ACV moet één en federaal blijven. Het christelijk karakter blijft behouden. Het ACV werkt binnen het ACW/MOC en onafhankelijk van de politiek. De Europese en internationale vakbondswerking moet worden ondersteund. De voorzitter speelt niet solo slim, maar werkt in teamverband.
De Algemene Raad van het ACV verkoos Luc Cortebeeck met 95 procent van 314 uitgebrachte stemmen.
Walter Pauli Guido Despiegelaere
