Hij is nog altijd maar vijfenveertig jaar oud, en toch lijkt Emmanuel Macron nu al vergroeid met zijn functie van président de la République. Over twee weken vindt de eerste ronde van de presidentsverkiezingen plaats, vandaar dat Macron het aan zijn status verplicht is om ook campagne te voeren. Niet omdat hij zo bang is voor de uitdagers van links – Jean-Luc Mélenchon peuzelde zelf alvast de PS en les verts op – of de concurrentie op rechts: Marine Le Pen en Éric Zemmour bekampen vooral elkaar.
Macron lijkt zichzelf niet te zien als een kandidaat voor het presidentschap: hij ís president en dat straalt hij ook uit. Het streelt zijn ego dat hij, zoals hier op de foto in Dijon, zich kan laten vergezellen door de burgemeester, een PS’er die zijn steun niet toezegde aan een linkse politicus maar aan de enige echte president. Hoe dan ook lijkt hij een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit te oefenen op zeer veel Fransen: de combinatie van een jeune premier en een machtspoliticus die de andere groten der aarde in de ogen kijkt, het liefst een beetje van bovenaf. Macron is een Franse Kennedy met een onmiskenbaar Zonnekoning-gehalte: le roi soleil in een republikeinse versie.
