Laatste comeback

La Esterella (met Jef burm) Blijft in de herinnering als 'de zingende bomma van alle Sinjoren'. © isopix
Michiel Leen
Michiel Leen Freelancejournalist

Esther Lambrechts was voorbestemd om kleermaakster te worden, La Esterella om diva te worden, met alle sprookjesachtige anekdotes van dien. In 1941 schreef de werkloze naaister zich, bijna per toeval, in voor een zangwedstrijd in theater Roxy in Antwerpen. Met haar indrukwekkende bereik van vier octaven kaapte ze meteen de eerste prijs weg.

Na de Tweede Wereldoorlog ging de bal echt aan het rollen. Haar glamour deed in die schrale jaren buitenaards aan. In 1948 stond ze als eerste Belgische zangeres voor de tv-camera’s van de Britse BBC, met een repertoire van jazzstandards.

Achter de schermen hield haar echtgenoot en manager Charly Schleimovitz de touwtjes in handen. Sinds ze elkaar begin de jaren veertig hadden leren kennen, deed hij alles voor haar. De zestien jaar oudere Schleimovitz handelde als een echte perfectionist. Hij stuurde haar op zangles, zorgde voor de kostuums en leerde haar hoe ze zich op het podium moest bewegen. ‘Charly heeft me alles geleerd’, klonk het in een interview op de BRT. ‘Voor ik hem leerde kennen, kon ik me niet eens schminken.’ Er volgden optredens in heel Europa. In Parijs kreeg ze het aan de stok met Edith Piaf. ‘ Elle ne deviendra jamais une vedette de la chanson française‘, beet ‘la môme’. ‘ Je m’en fous‘, antwoordde La Esterella. ‘ Je deviendrai une vedette internationale.’

Het vaderlandse succes barstte pas echt los toen platenmaatschappij Philips haar vanaf 1953 uitspeelde als uithangbord van haar Nederlandstalige repertoire. In die periode zong ze zichzelf de legende in met Oh! Lieve Vrouwe Toren. Al scheelde het maar een haar of Jo Leemans had de klassieker gezongen. Iedereen kent het nummer, of kan toch de eerste regel meezingen. Met dank aan Chris Van den Durpel, die La Esterella meermaals neerzette als typetje.

Achter de schermen was de glamour echter ver te zoeken. In 1959 kreeg La Esterella een miskraam, en in hetzelfde jaar werd bij Charly kanker vastgesteld. Ze draaide haar carrière op een laag pitje om voor hem te zorgen. Toen Charly in 1962 stierf, leek La Esterella, overmand door verdriet en zonder management, helemaal uitgezongen. Ze koos voor een baan als secretaresse. In 1970 hertrouwde ze.

In 1982, na het overlijden van haar tweede echtgenoot, haalde radioproducer Jos Baudewijn La Esterella uit de vergetelheid. Het werd een legendarische comeback, met zelfs een nieuw album: Liedjes die ik steeds graag zong. De nostalgie had toen al toegeslagen.

In de laatste jaren van haar leven trad La Esterella nog sporadisch op. Ze deed dat ook in het Antwerpse rusthuis waar ze verbleef, al dan niet samen met actrice Yvonne Verbeeck, die er ook woonde.

Bovenal blijft La Esterella in de herinnering als een rasechte Antwerpse, de zingende bomma van alle Sinjoren. Als er een stadsgedicht moest worden voorgelezen of in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen moest worden opgeroepen om toch maar voor de goei te stemmen, stond La Esterella paraat. In ruil zette Antwerpen haar uitgebreid in de bloemetjes op haar verjaardag. Schrijver Tom Lanoye en burgemeester Patrick Janssens outten zich als fan.

La Esterella werd zaterdag begraven met een plechtigheid in de Antwerpse kathedraal. In de schaduw van ‘haar’ Lieve-Vrouwetoren. Waar anders?

Michiel Leen

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content