Herman Brusselmans moet zijn mond gaan spoelen. Maar daarvoor was hij toch net niét ingehuurd ?
Op Studio Brussel loopt op zaterdag een programma, getiteld ?Collage”, dat telkenmale een column van ex-schrijver Herman Brusselmans bevat. Of liever bevat te, want de ex-schrijver werd bij Studio Brussel met de ezelsstamp bedacht. Een week of twee geleden zoude de volksschrijver zich immers in uitermate beledigende en seksistische termen over de presentatrices van VTM hebben uitgelaten. What else is new ? Zo kennen we hem toch ? Want idem zo in zijn recentste boek, waarin hij deze dames op zijn bekende delicate wijze als ?hysterische sletten” typeert. Een BRTN-juffrouw zoude naar zijn smaak over een te geringe borstomvang beschikken, een schrijfster kreeg het epitheton ?kuttekop” mee. Fijn toch ? De ex-schrijver spaarde ook het mannenvolk niet, meer bepaald Carl Huybrechts, die het had gewaagd om de scribent te verjagen uit een programma dat zelf ondertussen ook al van het scherm is verjaagd, godlof. En nu is de ex-schrijver zelve bij Studio Brussel verjaagd.
Jan van Rompaey, altijd een held die het onversaagd opneemt voor weduwen, wezen en verdrukten, sleurde die onverlaat van een ex-schrijver voor zijn Schermen om hem de mantel uit te vegen. ?Niet meer doen hoor, Herman, dat ik dat niet meer moet horen !” Vervolgens mocht Van Rompaey in de brievenrubrieken van de populaire pers op de felicitaties van het dankbare volk rekenen. Een ridderlijke BRTN’er die het voor belaagde VTM’sters opnam, dat was toch wel zeer schoon.
Aan de Reyerslaan wordt alleen àchter de schermen met VTM gelachen.
O-o, aldus producer Marc Coenen van ?Collage”, even niet opgelet, janee, die column van de ex-schrijver kon echt niet door de beugel. ’t Zal niet meer gebeuren, die vuilbekkerij, zo beloofde deze Coenen op zijn ongetwijfeld lelieblanke eerste-communiezieltje. Terloops bewees hij insgelijks zijn heldhaftigheid door (in Gazet van Antwerpen) nog mee te delen dat hij hoogstpersoonlijk al eens een programmavoorstel van de ex-schrijver had geweigerd. Dat vond hij namelijk ook te cynisch en te vrouwonvriendelijk. Maar, o toppunt van onwelvoeglijkheid, het was bovendien ?té literair”. Ja, als ze nu al met literatuur afkomen, dan is het einde natuurlijk zoek. Voor literatuur hebben ze de ex-schrijver niet nodig, behalve wanneer het is om ermee te lachen. Want dat hebben ze graag, de blitze, zich jong willende media, lachen met literatuur.
Want waarom willen ze De Morgen vroeger, Studio Brussel of Humo vandaag de ex-schrijver allemaal als columnist in huis halen ? Om de diepgang zijner gedachten ? Daarvan kon de ex-schrijver nooit worden verdacht. Om de sprankel zijner stijl ? Die kan je beter in het origineel bij Gerard Reve betrekken. Om de subtiele nuances in zijn uitspraken ? De Heer behoede de ex-schrijver ! Om de breedte zijner ideeënhorizont ? Zulks is de ex-schrijver volkomen vreemd. Om de doorwrochtigheid van zijn essayistiek ? De ex-schrijver kribbelt niets anders dan veredelde contactadvertenties. Om zijn bijzondere inzichten in het literaire vak ? Daar heeft de ex-schrijver nooit enige hinder van ondervonden.
Waarom haalden ze de ex-schrijver dan wél in huis ? Eenvoudig : louter en alleen voor zijn vuilbekkerij. De ex-schrijver heeft immers géén andere reputatie dan die van zijn grofheid. En als goed middenstander levert de man de marchandise die hem wordt gevraagd. Al in zijn begintijd, in De Morgen, kon het gegniffel niet op als de ex-schrijver weer eens iemand uitschold of zich anderszins onwelvoeglijk gedroeg tegenover derden, het liefst op onredelijke wijze. Want daarin zijn de dappere zielen, die hem wat zendtijd of een hoekje van hun krant ter beschikking stellen, allemaal sterk : in leedvermaak.
Maar olala wanneer de toorn van de ex-schrijver in hun eigen midden nederploft, wanneer bevriende schrijvers of vakgenoten-presentatrices het voorwerp van spot worden, dàn, nee, dat kan niet meer door de beugel, dat is onwelvoeglijk en grof. (De goede smaak, Zwarte Woensdag eigen, verbiedt ons om deze mentaliteit met haar correcte naam aan te duiden.)
Marc Reynebeau
Daar is de lente… (foto : Patrick de Spiegelaere)
