Wij herhalen dus de vragen. Eén: waarom heeft Louis Tobback in 1991 een gift van twee miljoen, afkomstig van Etienne Mangé en in oorsprong van Agusta, op de jaarrekening van de SP-Leuven laten inschrijven als de opbrengst van steunkaarten? Twee: waarom kreeg Etienne Mangé na zijn vrijlating uit Lantin, via Tobback, een job bij BATC waarmee hij vijftien miljoen in één jaar zou verdienen? Drie: waarom kreeg diezelfde Mangé, nadat dat BATC-contract hem was afgenomen, een nog lucratievere post in Kuala Lumpur? Vier: waar blijft het expertiserapport waarmee Vande Lanotte weken de grote Jan heeft uitgehangen? Vijf: wat is de verklaring voor de merkwaardige banktransacties van Claes Willy en zijn echtgenote Meynen Suzanne, die door Walter De Bock in De Morgen tot op de centiem zijn afgedrukt?

Liegen, liegen en nog eens liegen…’t is meneerke Louis die het de socialisten heeft geleerd. En ziehier het resultaat : weggeveegd, vernietigd, gedecimeerd. Eén troost : de SP is niet de enige verliezer van deze verkiezing. De andere twee zijn Knack en de VLD. Wat volgens sommigen hetzelfde is. Of van wie dacht u dat Verhofstadt dat rapport van André Destickere heeft gekregen ? “Hey Bucks !” had onze chef-Wetstraat de VLD-voorzitter nog nageroepen, “ga een keer aan de premier vragen wat hij daarvan vindt.” Verhofstadt rende recht naar de Lambermontstraat, en werd zo de grote staatsman die De Croo nooit is geweest.

De slechtste papieren heeft, na vorige zondag, de VLD. Wat Dehaene achterlaat, is namelijk een puinhoop. Elf jaar lang hebben wij nieuwe belasting na extra taks betaald, om het wanbeleid van het trio Martens-Verplaetse-Houthuys recht te trekken. Tienduizend miljard schuld, volgens Fons was dat niet erg. Door de hoogste belastingdruk ter wereld te tolereren, hebben we de budgettaire ontsporing tot staan gebracht. Wij hebben dat gedaan, niet Dehaene. Maar al onze inspanningen zijn door de heren ministers vrolijk in zee gegooid met hun dioxinezaak.

De schadevergoedingen die de staat zal moeten betalen, zullen zwaar wegen op de komende drie begrotingen. De staatsschuld is, ondanks onze opofferingen, nauwelijks honderd frank gezakt. De rente stijgt, de economische groei daalt. De export ligt dankzij Pinxten en Colla op apegapen. De politiehervorming kost het driedubbele van wat Dehaene heeft begroot. En door de sociale zekerheid niet te hervormen, heeft men dat stelsel ten dode veroordeeld. Met die kaarten gaan de liberalen dus spelen. Over vier jaar zullen alle cijfers slechter zijn dan nu, en zullen demagogen genre Tobback roepen dat dat de schuld van de VLD is. Eén goede raad aan de Melsensstraat : blijf in de oppositie.

Derde verliezer van de stembusgang is Knack. De naam Marketing Analysis & Synthesis zal ons eeuwig achtervolgen. Dit Leuvense onderzoeksbureau pakte op 28 april, feestdag van de Heilige Marcel, uit met een gedurfde interpretatie van een opiniepeiling : 19,8 procent voor het Blok, 13,4 voor de SP. Dat is wat wij al vreesden dat het was : belachelijk. Volgende keer doen wij het zelf.

Het grote voordeel van de verkiezing, is dat we eindelijk van de verkiezingsprogramma’s op tv verlost zijn. Wat een plaag was me dat. In vergelijking met de verkiezingsdebatten, was de dioxinezaak een ongemakje. Geen idee wie aan de haal is gegaan met de Trofee Ivan De Vadder, de onderscheiding voor de onbeleefdste interviewer, maar aan kandidaten geen gebrek. En hoe moderner de verkiezingsshows, des te slechter ze zijn. Heimwee met bakken hebben wij naar professor De Wachter, die met een viltstift op een groot bord stond voor te rekenen wie de winnaar en wie de verliezer was. Waarna in een andere hoek van de studio, professor Picard vanonder zijn vlinderdas het tegenovergestelde resultaat bekwam.

Tussenin kreeg je de Ramblers, die met een twinkeling in de ogen een olijk deuntje brachten over mijnheer de baron die niet thuis was, en hoe de barones dat buitenkansje niet liet liggen. Halfzeven : Kris Merckx ! Precies twee minuten om uit te leggen dat verkiezingen een wapen van het kapitalisme zijn.

Waar zijn de heerlijke middagen waarop Marc Gevaert op de radio alle resultaten kwam voorlezen. Allemaal ! Tot in het kleinste gehucht van Aarlen. Wij voerden in die tijd de regie van de Sportmarathon. Regie is een groot woord, het enige wat wij moesten zeggen was : “Naar Jan !” En dat twee keer per middag. Bij het begin van de eerste, en bij het begin van de tweede helft. Dat patroon werd één keer per vier jaar doorbroken, toen om zeven over drie Marc Gevaert buiten adem de studio kwam binnengestormd, de microfoon weggriste, en van wal stak : “Kanton Bommerskonten, Senaat. Twee van de zeven bureaus geteld. CVP 39 procent, status quo. PVV, en dat is in Bommerskonten de lijst van senator Rijkeluys, 32 procent, plus vier.” Eindeloos, tot de volgende morgen acht uur duurde dat spel. Van elk dorp wist Gevaert uit het blote hoofd het verschil met de vorige keer, en hoe dat kwam. Om vijf uur had hij al meer stemmen afgelezen dan er kiezers waren.

Wij hebben meegemaakt dat hij roodpuffend kwam binnengeduikeld, deze keer met een bijna volledige uitslag in Zoetenaaie, toen het bij Wauters net strafschop was voor KV Mechelen. Dat zijn van die momenten waarop een mens denkt : “Waarom ik ?” Salomonsoordeel geveld en laffe haas gespeeld, alletwee tegelijk in de ether.

Dat ging zo : “Voor de Kamer, kanton Zoetenaaie, drie van de vier bureaus geteld, Eli Ohana oog in oog met Dany Verlinden. CVP, en dat is merkwaardig, klaar voor de aanloop, zesendertig procent. De CVP gaat, daar gaat ie, achteruit met twee procent. SP drieëntwintig, GOOOOAAAAAL, plus drie. En Volksunie van burgemeester De Leeuw, één-nul voor Malinwa, negentien procent, dat is een vooruitgang, jubel achter de kazerne ! Hosana voor Ohana, van liefst zeven en een halve procent.”

Wij herinneren ons dat Siegfried Bracke toen naar de mess werd gestuurd om broodjes te halen. Ook dat was heel wat beter dan nu.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content