Noord-Korea heeft een akkoord met de Verenigde Staten.

Een kleine drie jaar geleden waarschuwde de toenmalige Amerikaanse minister van Defensie Robert Gates Noord-Korea. Hij was het beu om ‘hetzelfde paard twee keer te kopen’. Pyongyang bedong in Washington een genereus hulppakket in ruil voor gesprekken over het stopzetten van zijn nucleaire programma. Het communistische regime legde die belofte vervolgens naast zich neer, maakte toch een bom en verwachtte daarna weer meer steun om opnieuw te praten. De internationale gemeenschap hield Noord-Korea in de loop van de jaren wortel en stok voor, terwijl het gesloten land rustig verder uranium verrijkte, bij gelegenheid een bom testte en af en toe een raket in de richting van de Stille Oceaan schoot.

Er zou nu toch een doorbraak zijn bereikt. Op 29 februari deelden Noord-Korea en de Verenigde Staten mee dat Pyongyang zijn nucleaire programma stopzet en geen langeafstandsraketten meer zal testen. Inspecteurs van het Internationaal Agentschap voor Atoomenergie krijgen de toelating om te onderzoeken of die afspraak wordt nageleefd. In ruil daarvoor verscheept Washington 240.000 ton voedsel naar Noord-Korea en belooft het nieuwe gesprekken tussen zes partijen (Noord- en Zuid-Korea, de VS, Japan, Rusland en China) om tot een omvattende regeling voor het land te komen.

De Kimdynastie beleeft een moeilijke tijd. Ze kreeg de hongersnood uit de jaren negentig nooit volledig onder controle, terwijl de regerende elite schandalig onverschillig staat tegenover het lijden van gewone Noord-Koreanen. De oude belofte dat in 2012 met de viering van de honderdste geboortedag van grootvader Kim Il-sung een tijd van welvaart aanbreekt, is voor kleinzoon Kim Jong-un een test. Hij volgde enkele maanden geleden zijn vader Kim Jong-il op, die plotseling stierf. Een paar honderdduizend ton voedsel komen hem daarom goed van pas.

Noord-Korea zag natuurlijk ook hoe Myanmar zich met hervormingen geleidelijk in de gunst van de internationale gemeenschap werkte. Misschien was er ook druk van China. Peking hield Noord-Korea mee overeind, omdat het een buffer vormt tegen de Amerikaanse troepen die in Zuid-Korea zijn gestationeerd. Maar het vindt wel dat Noord-Korea de weg moet volgen die het zelf enkele decennia geleden insloeg. En dus moet Pyongyang stilaan uit zijn isolement komen.

Het akkoord is voor de VS niet zonder risico. De kans is groot dat Noord-Korea over meer nucleaire installaties beschikt dan de bekende in Yongbyon. Het gevaar blijft bestaan dat de hulp in ontvangst wordt genomen en dat de inspecteurs vervolgens weer aan de deur worden gezet, of dat de hulp alleen naar de elite en naar het leger gaat of zelfs in het buitenland wordt verkocht. Maar zelfs als de deur weer dichtgaat, zullen de inspecteurs toch een eerste blik hebben kunnen werpen op de Noord-Koreaanse installaties sinds 2009. Noord-Korea beschikt al over een handvol kernbommen. Dit akkoord is al winst, zelfs als het alleen maar de snelheid afremt waarmee Pyongyang zijn arsenaal aanvult.

Toch lijkt het erop dat Kim Jong-un een meer stabiele relatie met het buitenland wil opbouwen. Hij kan daarvoor alle internationale steun goed gebruiken. Het zespartijenoverleg over het nucleaire programma van Noord-Korea kan een platform zijn waarop samenwerking en investeringen worden gebouwd. VS-president Barack Obama van zijn kant, kan in dit akkoord voor de crisis met Iran een argument vinden om te blijven benadrukken dat diplomatie uiteindelijk toch werkt

© The Economist