Als Pol Hauspie in de spiegel kijkt en hij ziet de wallen onder zijn ogen, denkt hij wel eens : je werkt hard, jongen. Maar niet té hard. ?Ik werk me moe. En ik amuseer me kostelijk.” Laatst bekeek hij met zijn vennoot Jo Lernout nog eens foto’s van negen jaar geleden, toen ze net met Lernout & Hauspie Speech Products begonnen waren. Dat een mens zo snel kan verouderen. Zou het door de gammastralen komen ? Of door altijd opnieuw die jet lag ? Hij pendelt tussen Ieper, Boston, Chicago en Singapore. Wanneer zou hij ook weer voor het laatst in zijn eigen bed hebben geslapen ?
Pol Hauspie is een autodidact. Hij had het boekhoudkantoor van zijn vader geërfd, maar hij vond een soft ware-bedrijfje leuker. Op een ouwe Philips ging hij zelf computerprogramma’s schrijven. In 1986 verkocht hij zijn hele hebben en houden, hij nam een sabbatical year in Japan en Taiwan, waar hij voice-products leerde kennen, en toen hij uit het Verre Oosten terugkwam, zag hij het ineens. Het gat in de markt !
?Ik was er vast van overtuigd dat spraaktechnologie de toekomst was. En dat wij tegen de grote Amerikaanse en Japanse bedrijven maar een kans zouden maken als we die technologie konden aanbieden in verschillende talen. Wat dat betreft, hebben we in Vlaanderen natuurlijk een streepje voor. Zou er nog één land ter wereld zijn waar je zoveel uren taalonderricht krijgt op de middelbare school ?”
Hij praat bijkans lyrisch over de toepassingen van de bij LSH ontwikkelde speech operating systems en hoe die in de zeer nabije toekomst ons leven zullen veranderen. ?Binnen maximaal vijf jaar praten we gewoon tegen onze polshorloges. In dat horloge zal meer power zitten dan in de supercomputers die we nu kennen en het zal draadloos in verbinding staan met enorme databases. We zullen met andere woorden alle beschikbare informatie op elk gewenst moment kunnen opvragen. Maar we zullen ook tegen onze koffiepot kunnen praten om hem precies te vertellen hoe sterk we onze koffie willen en of we melk en suiker believen. ’t Klinkt kluchtig, maar zo zal het zijn.”
Pol Hauspie wordt door zijn vennoot ?het financieel genie” van het duo Lernout & Hauspie genoemd. Is een investering van een paar miljard voor niet eens tweehonderd arbeidsplaatsen eigenlijk wel verantwoord ? Hauspie kent dat refrein : ?Toen destijds de stoommachine werd uitgevonden, schreeuwden de boeren moord en brand, want die wilden met paard en kar blijven rijden. Je houdt de vooruitgang niet tegen. Bovendien creëren wij afgeleide werkgelegenheid : hier in Ieper zullen zich zo’n vijftien bedrijven vestigen in de Flanders Language Valley. Je kunt ons vergelijken met een brouwerij die cafés financiert en daar dan zijn producten kan afzetten. Technologie kan natuurlijk altijd ten kwade worden aangewend, maar denk eens aan de voordelen ! We lossen het fileprobleem op, want we kunnen ons straks virtueel verplaatsen. We zullen opnieuw in kleine gemeenschappen kunnen leven, zoals hier in het Heuvelland. Die gemeenschappen moet je tegelijkertijd industrialiseren en beschermen.”
Als hij met zijn herdershond en met Jo Lernout voor dag en dauw een wandeling maakt naar de Kemmelberg, willen ze nog wel eens mijmeren over het mysterie van het bestaan : ?Ik geloof dat de mens een vrije wil heeft. En tegelijkertijd geloof ik in God. Als God bestaat, betekent dat dat alles geboekstaafd is, en dat Hij weet wat er in de toekomst te gebeuren staat. Het lijkt op een contradictio in terminis. En toch denk ik dat ’t kan.”
P.P.
