Op het einde van vorig schooljaar stopte Iris Van Imschoot met studeren. Ze had op het Hoger Instituut voor het Grafisch Onderwijs twee jaar de richting ?lay-out tekstverwerking” gevolgd. Het derde jaar gaf ze het op. Ze dacht dat ze wel werk zou vinden.

Sinds 1 juli is ze bij de werkloosheidsdiensten ingeschreven als jongere in wachttijd. Haar wachttijd loopt tot eind maart en in die periode krijgt ze geen uitkering.

Iris is enig kind en woont bij haar ouders. Vader werkt als drukker bij de post, moeder werkte tot voor enkele jaren in een vleeswarenfabriek maar is nu ook werkloos. Ook al klaagt Iris niet over financiële problemen, ze hebben het thuis niet breed. Zo kan ze niet eens haar rijbewijs halen omdat de kosten voor examens en rijlessen te hoog oplopen. Dat is vervelend, als je bij iedere sollicitatie wordt gevraagd of je auto kunt rijden.

Over een pc beschikt ze evenmin. Die had ze tijdens haar opleiding best kunnen gebruiken, want terwijl medeleerlingen hun taken thuis op de computer konden fiksen, moest Iris alles met de hand doen. ?Daar kroop veel tijd in, maar ik heb thuis nooit over die computer gediscussieerd. Als je met je handen werkt, kan je tenminste laten zien wat je allemaal kan.” Eigenlijk had ze dat laatste jaar er nog wel willen bijdoen, maar een lerares dacht dat ze het niet aan zou kunnen. Daarbij kwam dat haar moeder wel eens schrok van de rekeningen van school : boeken, diskettes, printerpapier, fitness, uitstapjes. ?Naar school gaan is duur. Ook daarom ben ik ermee gestopt.”

Sindsdien zoekt Iris intensief naar werk. Ze is ingeschreven bij twaalf uitzendbureaus en heeft inmiddels een paar korte interims gedaan : vijf dagen helpen op een drukkerij, een week theeserviezen inpakken. Op eigen initiatief belt ze naar bedrijven. ?Maar het is elke keer weer noppes.” In oktober had ze via een uitzendbureau gehoord dat er ergens een drukkerij zou geopend worden. Ze belde een hele maand lang élke dag, maar werd aan het lijntje gehouden. ?Ze gaven me hoop, hoop, hoop. Ik dacht dat ik aan mijn carrière zou kunnen beginnen, al was het als inpakster. Toen was ik écht teleurgesteld.”

Ondertussen blijft ze de advertenties uitpluizen. Voor de ene vacature is ze te jong, voor de andere mist ze de ervaring. En terwijl ze alvast haar weg zoekt in de werkloosheidsreglementering, leeft ze met de hoop dat ze net als haar vader een baantje bij de post kan krijgen.

Gelukkig is er de muziek. Iris is dol op synthesizers. Thuis heeft ze een eigen keyboard dat weliswaar acht jaar oud is, maar waar ze hele dagen zit op te spelen. Ze wil ?beroemd worden”. Via de muziek of via andere kanalen : ?Gewoon vooruit komen. Desnoods door in een televisiefeuilleton te spelen.” En als dat allemaal lukt, wil ze op reis liefst naar Amerika. Hollywood bezoeken, en Beverly Hills ! Ze is nog nooit in het buitenland geweest. In haar meisjeskamer hangt een affiche met de foto van de Belgische megastar Jean-Claude Van Damme : ?Mijn grote idool. Ik heb een paar videocassettes met zijn films. Die kan ik wel twee of drie keer na elkaar bekijken.”

Uitgaan interesseert haar niet. ?Dat is toch maar geldverspilling.” Vrienden heeft ze nauwelijks. ?Ik ben het liefst op mijn eentje.” Ze gaat wel vaak op stap met haar moeder. ?Eigenlijk is zij mijn beste vriendin.” Wat ze tot nu toe nu met haar interim-baantjes verdiende, gaf ze volledig aan haar moeder. ?Uit liefde, en omdat ze er zelf niet altijd goed voor zit.” Zelf koopt ze niet zoveel. Ze spaart liever. Voor een echte, goede synthesizer, bijvoorbeeld.

J. BL.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content