In de galerie: Tatjana Gerhard

W e’re caught in a trap, I can’t walk out’, croonde Elvis al obsessief in zijn monsterhit Suspicious Minds, en hetzelfde lijkt te gelden voor de bevreemdende, amorfe figuren van schilderes Tatjana Gerhard. Hun ogen vloeien over in die van een ander in het intrigerende Fremde Augen, alsof je naar bastaardkinderen van Pablo Picasso en Francis Bacon kijkt. Elders, zoals in het epische Solution, worden ze verdrukt door versplinterde, in felle kleuren gegoten beelden die hardhandig aan een koortsdroom lijken ontrukt.

Daarvoor zocht Gerhard (°1974), een Zwitserse die sinds 2010 in Gent woont en werkt, haar inspiratie bij de begrippen ‘macht’ en ‘illusie’. Ze worden niet alleen gespiegeld in de titel van de tentoonstelling, The Power of Illusion – The Illusion of Power, ze worden ook gekoppeld aan elkaar in de werken zelf, met hun taferelen van verstrengelde of uiteenrafelende figurenparen. Zijn ze aan het vrijen of vechten? Werden ze met harde hand vastgeketend, of zijn ze organisch met elkaar vergroeid in de wulps aangebrachte verfmassa’s? Het wordt nergens duidelijk, wat de werken, met hun rauwe textuur en verwrongen houdingen, doet baden in een waas van dubbelzinnigheid.

De invloed van het kubisme, met zijn vervlochten perspectieven, ligt er dik op. Maar Gerhard, die het narratieve aan het abstracte linkt, refereert ook aan de beeldtaal van de expressionisten, van Philip Guston en Lee Krasner. Bovendien beperkt haar werk zich niet alleen tot figuren die in of aan elkaar lijken vast te zitten. De expo bevat ook stukken die uit verschillende beelden zijn samengesteld, waarbij tekeningen op het doek werden gekleefd die ofwel in de totale compositie opgaan ofwel ermee clashen. Soms resulteert dat in glanzende doeken, een knipoog naar de metafoor van de spiegel. Soms behouden de collages van verf, lijm, papier en vernis hun ruwe, matte huid. Maar altijd dampen het vuur en de energie ervan af, alsof het gestolde lava is.