In de galerie: Olivier Mosset

Wat hebben cowboys, country en square dancing met minimalistische, abstracte schilderkunst te maken? Op het eerste gezicht niet veel, maar laat het vooral aan Olivier Mosset (°1944) om toch de link te liggen. Sinds de Zwitsers-Amerikaanse kunstenaar naar Tucson, Arizona verhuisde, ontwikkelde hij een fascinatie voor alles wat met country & western te maken heeft, niet alleen voor de muziek, maar ook voor de vergeelde geschiedenis ervan.

De titel van zijn eerste solo bij de Brusselse galerie Baronian knipoogt naar de countryklassieker This is The Last Cowboy Song, die onder meer door Willie Nelson gezongen werd. Het is een ballade die met weemoed kijkt naar de modernisering van Amerika, maar ook het verlangen uit naar de eenvoud van de goede, ouwe tijd. Het is dat vage gevoel dat, weliswaar met de nodige verbeelding en nog meer gevoel voor ironie, ook in Mossets nieuwe werken te detecteren valt, een reeks monochrome schilderijen op doek samengesteld uit vier kleuren: grijs, groen, paars en beige.

Daarmee verkent Mosset, die er met zijn lange, witte haren en dito baard enigszins uitziet als een gerodeerde rodeoster, persoonlijker terrein dan we van hem gewoon zijn. Al sinds de jaren zestig, toen hij in Parijs de BMPT-groep oprichtte met onder meer Daniel Buren, draait zijn repetitieve oeuvre om de expressieve autonomie van kleur en vorm. Het is werk vakkundig ontbeend van alle mystiek, subjectiviteit en interpretatie die men doorgaans om abstracte kunst drapeert, onder de nuchtere notie dat ‘schilderijen gewoon schilderijen zijn’.

Dat is tot vandaag, ondanks de countryinvloeden, nog steeds niet veranderd. Wat primeert voor Mosset is het object zelf, dat finaal is wat de toeschouwer er zelf van maakt. Of dat object nu voortvloeit uit een filosofisch concept, een reactie op andere kunst, of desnoods uit een countryliedje.

Of hoe de onverslijtbare meesterminimalist met grijs, groen, paars en beige de link legt tussen geometrische abstractie en … Dolly Parton.