Katleen Vinck (°1976) heeft altijd al een grote interesse gehad voor architectuur. Haar vaak monumentale sculpturen lijken fragmenten te zijn van bouwsels en constructies: enerzijds bevreemdend en moeilijk definieerbaar, anderzijds herkenbaar en vertrouwd. Heel vaak geven haar sculpturen de indruk van beton te zijn, maar dat is slechts schijn: het gebruikte materiaal kan ook epoxy, keramiek of brons zijn. Wat zwaar lijkt, kan soms zeer licht zijn en omgekeerd.
In de tentoonstelling A Concrete Future for the Past in haar galerie Base-Alpha in Antwerpen toont ze monumentale en kleinschalige sculpturen. Soms lijken het restanten van een ingestorte of ontmantelde industriële structuur, terwijl andere werken verwijzen naar intussen achterhaalde technologie, zoals satellieten uit de beginperiode van de ruimtevaart. Maar ook de kop van een raket – of is het een uitvergrote kogel? – een boorkop en iets wat op een molensteen of gigantische schroef lijkt, zijn er te zien. Onheilspellende referenties aan de huidige oorlog in Oekraïne lijken onder de oppervlakte te woelen, maar dat is onbedoeld: Vinck was al aan de werken bezig voor er van een oorlog sprake was.
Opvallend is dat op nogal wat sculpturen allerhande woekeringen voorkomen. Alsof uit de kluiten gewassen schimmels, zwammen en minerale klonteringen zich op die voortbrengselen van menselijk vernuft hebben vastgezet. Op een van de sokkels aan de wand prijkt iets wat een grafornament zou kunnen zijn, een keramische sculptuur die evenzeer ingevreten lijkt te worden door de natuurelementen. Alsof de natuur het weer overneemt van cultuur en technologie.
Toch is dit geen duistere of deprimerende tentoonstelling. Er heerst integendeel een zekere lichtheid, zeker door de bijna choreografische enscenering en de gekleurde wanden. Door het gebruik van strakke sokkels lijken sommige zware sculpturen te zweven, wat het geheel een bijna paradoxale elegantie geeft.
Katleen Vinck, A Concrete Future for the Past, Base-Alpha Gallery, tot 26/06 in Antwerpen
