35 jaar geleden startte Xavier Hufkens zijn vlaggenschipgalerie in de Elsense Sint-Jorisstraat. Nu is het een van de bekendste galeries van België én sinds de recente, spectaculaire make-over in elk geval de grootste. Toparchitect Paul Robbrecht laat het oorspronkelijke, negentiende-eeuwse herenhuis organisch overgaan in een betonnen, minimalistisch vormgegeven constructie met 800 extra vierkante meter aan tentoonstellingsruimte.
De voorbije jaren passeerden bij Hufkens tal van grote namen de revue, van Tracey Emin tot Louise Bourgeois. De eerste die in de vernieuwde galerie mag exposeren, is ook geen kleine jongen: de Amerikaan Christopher Wool. Die maakte in de jaren negentig, toen abstractie de kunstwereld nog volop domineerde, furore met zijn schilderijen van zwarte, gestencilde letters op witte doeken. Maar Wools praktijk omvat ook fotografie en sculptuur, iets wat zijn eerste, retrospectieve expo bij Hufkens uitvoerig bewijst.
Vijftien jaar geleden trok Wool, veteraan van de New Yorkse postpunkscene en 66 inmiddels, naar Marfa, een kunstenaarskolonie in de woestijn van Texas. Dat laat niet alleen zijn sporen na in zijn fotowerk – vaak repetitieve zwart-witbeelden van lege, vanuit een lage invalshoek geschoten landschappen. Alsof je naar postapocalyptische snapshots kijkt. Ook zijn sculpturen uit prikkeldraad die hij langs de kant van de weg vond, hebben iets onthechts en dreigends, alsof het tuimelkruid betreft dat verstrengeld zit in tijd en ruimte. Daarnaast toont Wool vier monumentale doeken waarin je even een woord of figuur meent te spotten, maar dan diep bedolven onder de vage vlekken verf.
Het is werk dat zichzelf lijkt te deconstrueren, en desnoods zelfs uit te wissen, waarbij Wool vroegere foto’s en schilderijen sampelt. Tot er nog amper wat van overschiet, maar er tegelijk ook iets nieuws en spannends ontstaat. Zijn oude punkvrienden Patti Smith en Richard Hell gingen al kijken. Nu u nog.
Christopher Wool, tot 30/07 in Xavier Hufkens Gallery, Elsene.
