In de galerie: Agnes Maes

Een betegelde muur, een pilaar en een biljarttafel lijken in sapgroene tinten te baden, terwijl er een soort scherm voor hangt. Het is een bevreemdend interieur dat je blik naar binnen zuigt, maar je toch op een afstand houdt. Alsof de vormen en kleuren een parallelle werkelijkheid vormen, alsof je als kijker in een metafysische tussenruimte wordt geduwd.’Het doet me qua sfeer denken aan David Lynch’, zegt galeriehouder Kristof de Clercq. ‘Alsof Agent Cooper plots achter die pilaar zou kunnen opduiken.’

De Clercq heeft het niet over een still uit Twin Peaks, maar over een olie op doek van Agnes Maes dat, zo blijkt, de belvedère van de Gentse Boekentoren voorstelt. Het werk is een van de tactiel geschilderde interieurs en landschappen uit een expo gewijd aan de in 2016 overleden schilderes. Ze verwierf nooit de renommee van Roger Raveel en Raoul de Keyzer – stijl- en gouwgenoten met wie ze vaak werd geassocieerd – maar wist toch een persoonlijk en poëtisch oeuvre uit te bouwen. ‘Zo ging dat in de jaren tachtig en negentig’, aldus De Clercq. ‘Vrouwelijke kunstenaars genoten gewoon minder aanzien dan mannelijke.’

De Gentse galerist weet waarover hij praat: Agnes Maes was zijn moeder, maar haar tussen figuratie en abstractie schipperende werk spreekt voor zich. Op stille, hypnotiserende toon. Kijk naar De Uitvinding van de Eenzaamheid, een akelig lege, in roze tinten gedrenkte ruimte waarvan de contouren lijken te leven. Of naar andere doeken waar een voile van mysterie en unheimlichkeit overheen hangt. Het zijn werken geïnspireerd door details uit schilderijen van Giorgio Morandi en Henri Matisse, of door architecturen van Le Corbusier en Daniel Liebeskind. Maar dan gestroopt van context en ideologie, bij voorkeur met een scherm ervoor, en met stippen, cijfers, letters of een citaat van Petrarca. Kwestie van je bewust te houden van het feit dat je nooit echt naar een lege zaal, of een elektriciteitsmast kijkt, maar naar een afbeelding ervan. Agent Cooper vindt het vast prachtig. En u?