De Koninklijke Vlaamse Schouwburg trekt terug naar het centrum van Brussel.
Soms moet een mens naar buiten om verse lucht op te snuiven. De Brusselse KVS (Koninklijke Vlaamse Schouwburg) heeft dat de voorbije vijf jaar noodgedwongen gedaan in de Bottelarij in Molenbeek, wegens de drastische verbouwing van het oude KVS-gebouw in de Lakensestraat. En die zuurstofkuur heeft deugd gedaan, want nu blazen artistiek leider Jan Goossens en zijn ploeg het gloednieuwe gebouw aan de Arduinkaai – met een theaterzaal die ze ‘de box’ noemen – vlak naast de KVS die binnen een jaar heropent, stevig leven in.
De voorgevel bestaat grotendeels uit glas en die transparantie valt ook op bij de keuzes die de ploeg maakt. Daarnaast vormt café Congo het zenuwcentrum, wat aantoont dat de KVS plaats wil maken voor permanente discussie. Het mag over meer gaan dan over de kwaliteit van de theatervoorstellingen: de stad Brussel en bij uitbreiding de wereld van vandaag en morgen. Voorwaar een ambitieus, maar in deze tijden heel noodzakelijk voornemen. De KVS wil de band met Brussel aanhalen en een dialoog voeren, zoals dat in Molenbeek ook al gebeurde. Niet toevallig worden multiculturele pro- ducties als S. T. O. E. M. P. en Gembloux hernomen. Zij resulteren uit een samenwerking met Dito’ Dito, het kleine, maar zeer fijne Brusselse collectief rond Willy Thomas, Guy Dermul en Mieke Verdin, met wie de KVS vanaf 2006 onder één dak gaat leven.
De KVS wil zijn rol als stadstheater voortdurend ter discussie stellen. Het collectief wil aandacht hebben voor de buurtbewoners, maar ook voor andere theaterhuizen aan Vlaamse én aan Franstalige kant. En voor het verleden. Het ‘koninklijke’ uit de benaming KVS werd al in een kritisch daglicht geplaatst tijdens de voorstelling Leven en werken van Leo- pold II, een schitterende bewerking van de onspeelbaar geachte tekst van Hugo Claus.
Geen programma met alleen maar grote namen dus, al kunnen we niet ontkennen dat Raven Ruëll, Tom La- noye, Arne Sierens en Wim Vandekeybus – die als choreograaf de banden met de KVS aanhaalt – ons nieuwsgierig maken. Want de schouwburg blijft nog altijd een theaterhuis. De openingsvoorstelling is alvast veelbelovend, want de keuze viel op Roberto Zucco (23/10 tot en met 6/11), een intrigerende tekst van Bernard-Marie Koltès, die in 1989 veel te jong aan aids ten prooi viel. Het stuk gaat over een Italiaanse gangster en moordenaar die in de jaren tachtig in Frankrijk en in zijn vaderland voor grote onrust zorgde. De jonge regisseur Raven Ruëll wil ons laten zien hoe we in de samenleving graag alles netjes met rationaliteit plaveien, maar dat daaronder van alles woekert.
P.D.
