Koen Meulenaere
Koen Meulenaere Van 1991 tot 2012 de satiricus van Knack

Dat Staf Nimmegeers tijdens zijn opleiding aan het seminarie enkele essentiële cursussen heeft gemist, hebben wij al geschreven. Meer bepaald moraliteit en zedelijk gedrag. Ziek of in het café, in elk geval hebben ze hem op beide vakken moeten delibereren.

Staf, gehomologeerd katholiek en dus senator voor de SP.A, is een losgeslagen hedonist. Wij hebben het hoge woord er liever meteen uit. Bandeloos, zedeloos en normenloos, dat is Staf. Zijn versie van de Zeven Hoofdzonden in Humo behoort tot de schunnigste literatuur van de afgelopen jaren. Herman Brusselmans is een brave Davidsfondsauteur, vergeleken met wat Staf toen aan het papier prijsgaf. Het begrip ‘onkuisheid’ kreeg plots heel andere begrenzingen.

Alle vrouwen in de categorie tussen vijfentwintig en vijfenvijftig heeft hij afgewerkt vóór zijn wijding. Over erna durven wij niet na te denken. Ging speciaal naar Cuba. ‘Ik heb genoten van die mooie dansende lichamen’, vertelde hij onbeschaamd. ‘Van de vrouwen én de mannen. Een mooi verzorgd mannenlichaam is buitengewoon aantrekkelijk. Jammer dat die dansers het niet nodig hadden gevonden om hun schaamhaar weg te scheren: er kwamen plukjes uit de tanga’s piepen. Een afknapper.’

Dat Staf na dat interview niet door Mechelen is geroyeerd, is een wonder. Rik Devillé en Rudy Borremans liepen voor minder op het randje van de excommunicatie. U zou nu kunnen denken: ze hebben het deze keer wat subtieler aangepakt, en Staf discreet te verstaan gegeven dat hij moest inbinden. Fout. Het tegendeel is waar: Staf holt lustig verder op het kromme pad dat hij lang geleden is ingeslagen. Op de opiniepagina van De Standaard heeft hij een tweewekelijkse column die de beruchte Amélie O. degradeert tot een onschuldig kostschoolmeisje. Het kan niet lang meer duren of hij verzorgt samen met Eva Pauwels een realityshow op VT4.

De column van Staf heeft als kop en leidraad: ‘Weg van Brussel’. Van een priester zou men dan verwachten dat hij eens op bezoek gaat in Scherpenheuvel, naar de Grot van Edegem, of bij Onze Lieve Vrouwke van Banneux. Bij buitenlandse verplaatsingen denkt men spontaan aan Rome, Lisieux, of Santiago de Compostela. Om Lourdes niet te noemen.

Niets van dat alles. Staf gaat naar Soho en de Reeperbahn, beveelt enkele adressen in Pataya aan, en looft de val van het IJzeren Gordijn, maar dan niet zoals men zou verwachten vanwege het grotere katholieke wingebied. Onlangs ging het over Amsterdam. Waar een gekleurde taxichauffeur hem al danig op de zenuwen werkte van bij de vertrekplaats aan het station. Had een te hoge stem! Staf houdt wel van hoge stemmen, maar dan verpakt in Wiener Sängerknaben, niet in een illegale Afghaan zonder rijbewijs.

‘Ik kijk verrast op’, schrijft Staf letterlijk, ‘als ik weer eens op de walletjes kom. Verplichte kost voor een senator die een wetsvoorstel voor de legalisatie van de prostitutie indiende, maar ik zeg het rechtuit: het plezier is er een beetje af. Vroeger kon een mens zich hier eens goed laten afpezen voor een tientje of vijf, en als ge in clergyman kwaamt, ging er van de prijs nog wat af. Het ene kruis is het andere waard, zei ik altijd. Maar vandaag slaan ze het geld letterlijk uit uw zakken, en de stielkennis van de hoeren is er fel op achteruitgegaan. De Russinnen missen verfijning, ge kunt nadien nauwelijks nog stappen, en de jonge negerinnen zijn meestal zo stoned als een aap. De travestieten hebben geen basisopleiding, en ik heb te doen gehad met homo’s van wie ik niet eens zeker was of ze wel homo waren.’

Staf heeft verder zijn bedenkingen bij de kwaliteit van moderne opblaaspoppen in natuurrubber. ‘De Spread Eagle Doll is ontploft terwijl ik erop lag’, schrijft hij verontwaardigd. Ook voor de meeste voorbindartikelen heeft hij geen goed woord, maar wat hem het ergst van al stoort, is de bijna preutse redactionele koers die TUK, het eertijds beruchte Nederlandse pornotijdschrift, tegenwoordig vaart. ‘Kerk en Leven windt meer op’, dixit Staf. En met de clitorale stimulatiecrème die hij als geschenkje in een attributenshop had gekocht, heeft hij zijn SP.A-collega’s Caroline Gennez en Steve Stevaert een paar hachelijke momenten bezorgd.

Inzake cocaïne en heroïne is Amsterdam ook niet langer een keurmerk. Staf heeft het tot zijn ontgoocheling moeten vaststellen: ‘In de smack mengen ze goedkope paracetamol. De brown sugar zit vol zemelen. En laat u niet verleiden tot het kopen van xtc-pillen, want voor ge het weet hebben ze GHB in uw pollen gestopt. Zelfs met die kleurige papertrips, waar ze de LSD op laten druppelen, is geknoeid. En wat ze door hun speed draaien, dat durft een Chinees niet eens in zijn babi pangang te steken.’

Kortom: een ferme tegenvaller, dat bezoek aan Amsterdam. De wierrook in zijn eigen Finisterraekerk bevat meer hennep dan de joints die op de Oudezijds Voorburgwal worden verkocht. Staf heeft trouwens een eigen website opgericht, www.finisterrae.be, waarop je betere wiet kan bestellen dan om het even waar in Amsterdam. Zijn eigen politieke speeches staan eveneens op die site, maar zijn minder interessant. Wel nuttig zijn de links naar een paar Brusselse escortebureaus. Voor hetero’s, homo’s, bi’s, en voor mannen of vrouwen die eens een ‘specialleke’ willen.

Tot slot vergeet Staf niet te vermelden dat hij in Amsterdam ook altijd zo geniet van de preken van jezuïet Jan Van Kilsdonk. En dat verschijnt dus allemaal in De Standaard, waar vroeger pater Libert Vander Kerken de stem van Rome vertolkte. Ooit wordt Peter Vandermeersch daarop afgerekend hoor, dit blijft niet ongestraft.

Koen Meulenaere

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content