Halloween is een klef, versuikerd feest van de middenstand. Gelukkig horen er ook horrorfilms bij, met ronddrentelende nimfen in openvallende badjassen.

Valentijnsdag niet te na gesproken, zijn weinig feesten de laatste jaren zo gecommercialiseerd als Halloween. Liefde en dood zijn beide het slachtoffer geworden van een nietsontziende geldlust. Wat we beminnen en waarover we rouwen, wordt netjes vermarkt en kant-en-klaar voorgeschoteld in etalages. Gold de avond voor Allerheiligen bij de Kelten nog als een moment van rust en bezinning, dan wordt het tegenwoordig gevierd met containers plastic pompoenen, spinrag uit spuitbussen, zombiestoeten en luguber aangeklede pretparken. De doodsklokken luiden, de kassa’s rinkelen.

Toch is er één voordeel, naast het feit dat veel mensen er beter uitzien onder vampierenschmink en heksenhaar. Halloween is voor bioscopen en televisiezenders de aanleiding om een blik horrorfilms open te trekken. Een genre waar vaak op neergekeken wordt, grotendeels terecht, maar tussen de bloedvehikels ontdek je regelmatig een zwarte parel. Juist omdat horror zelden ernstig wordt genomen, gunt het cineasten de kans om te experimenteren met het vastomlijnde genre. Kubrick toverde The Shining om tot een psychologisch drama over huiselijk geweld, en Francis Ford Coppola maakte van Dracula een barok epos dat zo de operazaal binnen kan.

Dankzij een tweet van Bret Easton Ellis, altijd goed voor een aberrante filmtip of terechte kritiek op Vlaamse miskleunen, duikelde ik Knock Knock van regisseur Eli Roth op. Zoals meestal in horrorfilms is het concept simpel. Een goedige vader, Keanu Reeves in een rol vol zelfrelativering, ziet zijn gezin vertrekken naar de kust terwijl hij alleen achterblijft in zijn moderne villa om achterstallig werk in te halen. Lekker alleen thuis, knus en warm terwijl buiten een storm woedt, muziekje op, jointje erbij – mannentijd. Tot er wordt aangeklopt. Voor de deur staan twee verdwaalde jongedames, in doorweekte topjes en gekrompen minirokjes. Of ze de telefoon eens mogen gebruiken. De man des huizes is hoffelijk en al snel drentelen twee verleidelijke nimfen in openvallende badjassen rond in zijn woonkamer. Een mannendroom die natuurlijk ontaardt in een nachtmerrie.

Het slimme aan Roths film is de omkering. Niet langer worden onschuldige maagden belaagd door kettingzagen, maar zijn het de vrouwen die het heft in handen nemen. Tussendoor spot Roth ook nog eens met onze burgerlijkheid en ons holle hipsterbestaan, en raakt hij in zijn wraakfilm thema’s aan als pedofilie en de verkettering van mannelijke seksualiteit. Popcornfun blijft het zeker, maar nadien overheerst toch dat weeë gevoel in je kruis.

Roderik Six

Twee verdwaalde jongedames in doorweekte topjes, in Roths Knock Knock ontaardt de mannendroom in een nachtmerrie.