En het sterkste van al is nog dat je nooit de indruk krijgt met een verstandig man te doen te hebben: Roland Duchâtelet leeft in een andere wereld en spreekt een andere taal. Maar de cijfers op zijn bankrekening bewijzen zwart op wit het tegendeel. Nu kan de vraag gesteld worden: is iemand die miljarden heeft verdiend verstandiger dan iemand die hooguit een paar duizendjes opzij heeft staan? Maak u geen illusies, het antwoord op die vraag is: ja.

En toch. ‘Hoe is die P zo rijk geworden?’ zo breekt een van afgunst uit zijn vel barstende arme luis als ondergetekende zich het hoofd. We zijn allebei begonnen als marxist, hoe komt het dan dat het niet met allebei verkeerd is gelopen? Trijntje, wijntje of goedkope hennepderivaten? Nee, die heeft ook Duchâtelet allemaal tot zich laten komen.

Wat dan wel? Wij hebben daar lang over nagedacht en zijn tot één conclusie gekomen: hoerenchance. Het is door puur geluk dat Duchâtelet een gigantisch fortuin bijeen heeft gescharreld, en wij niet. Mogelijk ook door iets meer werklust, want zijn ijver en energie zijn even onuitputtelijk als zijn depositorekening. Maar die twee gaan samen: wie veel poen bezit, kan al eens riskeren om een doldwaas idee ook uit te voeren.

De jackpot bestond voor Duchâtelet niet uit drie identieke aardbeien onder het glas van een eenarmige bandiet, maar uit halfgeleiders en sensoren. Hij richtte begin jaren negentig de holding Elex op en nam Melexis over, een multinational die de basis vormt van zijn zakenimperium. De verkoop van dochterbedrijven Epiq en Sensor-Nite vorige maand leverde het achtvoudige op van de 41 miljoen euro die hij voor de overname van voetbalclub Standard heeft betaald.

Eind jaren negentig stapte Duchâtelet met Vivant ook de politiek binnen. Iedereen een basisloon en de belasting op arbeid vervangen door belasting op toegevoegde waarde. Dat was in een simpel diagrammetje te vangen, en werd door geen enkele econoom, laat staan journalist, sluitend weerlegd, maar de kiezer slikte het niet. Van lieverlee liet Duchâtelet zich opslokken door Open VLD, en verwierf in 2007 voor zichzelf en zijn trouwe medewerkster Nele Lijnen twee van de negen liberale Senaatszetels. Niemand kan zo naïef zijn te geloven dat zoiets normaal is, zelfs niet in een afhaalrestaurant als Open VLD. Duchâtelet werd ook eerste schepen in Sint-Truiden, al kreeg hij snel slaande ruzie met burgemeester Ludwig Vandenhove (SP.A).

In 2004 werd Duchâtelet voorzitter van de roemruchte voetbalclub van Sint-Truiden. Al te gemakkelijk wordt beweerd dat dat geen succes was, maar de voorbije drie jaar werd STVV kampioen in tweede, en plaatste het zich bij de terugkeer in eerste meteen voor play-off 1 en eindigde vierde. Wie, behalve de sportjournalisten die met z’n allen op de achterste rij stonden toen het geheugen werd uitgedeeld, durft dan te zeggen dat die ploeg slecht geleid werd? Sint-Truiden is de enige club die een nieuw stadion effectief bouwt, in plaats van het aan te kondigen. En wat voor één. Met een hotel, ondergrondse parkeerplaatsen, een kunstgrasveld, en winkels en flats waarvoor Duchâtelet alle gronden rond Stayen heeft opgekocht. Zijn levensgezellin Marieke Höfte leidt pro forma die nv Stayen. Ook het nabijgelegen vliegveld van Brustem wil hij nog hebben. Onder meer om er Rock Werchter te kunnen organiseren, het wereldberoemde muziekfestival van zijn vriend Herman Schueremans.

Binnen de profliga zorgde Duchâtelet meer dan eens voor de dissidente stem. Wat hem op meewarig hoofdschudden van de grotere clubs kwam te staan. Nu hij voorzitter van Standard is, is die neerbuigendheid verleden tijd.

Slotsom: het gaat verkeerd aflopen, met Duchâtelet én met Standard. Waarom? Omdat hoerenchance niet blijft duren.

Koen Meulenaere