?Marie wordt dertien. Sarah is drieëntwintig, nog geen vijftien jaar jonger dan ik. Ze zijn halfzusjes : Sarah is een kind van mijn ex-man en woonde bij mij vanaf haar zes jaar. Wij gingen uiteen toen Sarah veertien was en zij bleef bij mij. Ze heeft een paar jaar alleen gewoond, maar onlangs kwam ze weer bij ons in huis, waar ze een eigen flat heeft. En Sofie, mijn jongste zus, is ook tijdelijk bij ons ingetrokken. Zo’n vrouwenhuis is echt leuk. Stonden we vanochtend met zijn vieren in de badkamer : mijn dochters, Sofie en ik. Heel gezellig.”
Hilde Van Mieghem is de oudste dochter van zes kinderen en als dusdaning bleef ze de verzorgster van het gezin, een tweede moeder. Het nest waarin zij opgroeide, noemt ze ?om het eufemistisch te stellen” een bende zigeuners : een wild en turbulent gezin, waarin vooral vader voor avontuur zorgde. Om te beginnen op financieel vlak : hij is een keer of vijf schatrijk geweest en even vaak compleet berooid. Maar ook in andere zin hield hij het spannend. Ooit laadde hij vrouw en kinderen in de auto en toerde twee maanden door Egypte, waar hij vertelde over toen hij nog farao was. En Hilde geloofde het allemaal, want vader had al zeven levens gehad. Tot op haar twaalfde was Hilde ervan overtuigd dat de Mercator in Oostende het schip van haar vader was.
Van haar fantasierijke vader moest Hilde advocaat worden. Zekerheid, weet je wel. En moeder zei : ?Schat, zorg dat je een diploma hebt, dat je je eigen geld verdient en never ever van een man afhankelijk bent.” Zeer vooruitstrevend in die tijd. Maar toen Hilde van haar ex ging scheiden, schaarden haar ouders zich in front achter hem, tegen haar : scheiden, dat doe je niet, wat er ook gebeurt.
?Ik wek misschien de indruk chaotisch te zijn,” zegt ze, ?maar dat ben ik zeker niet. Mijn leven is zeer gestructureerd. Ik heb altijd alleen de zorg voor mijn kinderen gehad, maar ze hebben thuis een stevige, rustige basis. Achter de coulissen organiseer ik alles : kinderopvang, huis, geld, eten.”
Vorig jaar heeft ze er serieus over gedacht uit te wijken naar Los Angeles. ?Het liefst draai ik films. Ik heb de pest aan theater, ik haat het. De omstandigheden waarin je moet werken, zijn onmenselijk zwaar, met tournees van vijftig voorstellingen in twee maanden. Vooral emotioneel is het uitputtend : elke avond, iedere dag opnieuw, het onderste uit de kan. Bij film is dat anders : als het erop staat, is het voorbij.”
Hier worden bijna geen films gedraaid, of er wordt geen ruchtbaarheid aan gegeven. Wildgroei, van de Nederlandse cineaste Frouke Fokkema, liep in Vlaanderen nog geen week in de bioscoop, maar doet het erg goed op internationale festivals. De rol van Hilde Van Mieghem werd dermate gewaardeerd dat ze het aanbod kreeg om in een film de oudere zus van Julia Roberts te spelen. Het project stond twee maanden op stapel, tot Julia Roberts plots afhaakte. Die film ging niet door, het idee werd gewoon afgevoerd. Maar Hilde geeft het niet op. ?Omdat Hollywood niet meer te betalen is, komen Amerikanen meer en meer naar Europa om scenaristen en locaties te zoeken. Ze houden audities in Parijs en in Londen, waaraan ik een paar keer heb deelgenomen. Spannend is dat. Taal is geen punt : ik heb al geacteerd in het Frans en Engels. Ik heb op heel diverse plaatsen gewoond en gewerkt : in Duitsland, in Wenen, Engeland. Maar actrices van mijn leeftijd zijn er genoeg. Ze nemen eerder iemand die al internationaal bekend is.”
Misschien helpt het dat Hilde Van Mieghem genomineerd werd als beste actrice op het filmfestival van Moskou.
G.S.
