Een doorzonwoning middenin de ongerepte velden en bossen van Zuidoost-Vlaanderen. Nieuwbouwwijken zijn meer dan nodig, zegt Hilde Van Liedekerke, om jonge gezinnen als het hare op andere gedachten te brengen. Want de jongeren trekken weg uit Sint-Lievens-Houtem. In 1987 is Hilde afgestudeerd als onderwijzeres, maar er zijn te weinig leerlingen. Dus werkt ze halftijds en zonder vaste benoeming. Nog een geluk dat ze andere bezigheden heeft. Vanavond zal ze bijvoorbeeld op een podium in Sint-Lievens-Houtem in haar eigen salon gaan zitten. Haar rotan-zetels dienen als decor voor het nieuwste stuk van de lokale toneelvereniging, dat vanavond in première gaat. Hilde speelt daarin de rol van het dienstmeisje Marieke. De titel, ?Het regende die dag”, laat niet echt vermoeden dat het om een blijspel gaat. ?Maar zonder een blijspel krijg je de mensen nog moeilijk hun huis uit, de dag van vandaag”.

De laatste weken is ze geen avond meer thuis geweest. Van maandag tot woensdag moest ze de rol van Marieke instuderen. Op donderdag was er de repetitie van het zangkoor. En op vrijdag was er dan weer in de Sportzaal de bijeenkomst van de majorettes.

Hilde van Liedekerke vist een krantenknipsel uit een map. Van toen ze in Luik met nog een aantal andere meisjes uit Sint-Lievens-Houtem tot Belgisch kampioene werd gekroond in het opgooien en draaien van de majorettestok, Twirling.

Ze voelt nog altijd die stress voor elk optreden. Die angst dat het mis zou gaan. Dat moet ook, zegt haar man, het hoort erbij. Twintig jaar zit ze nu al bij de majorettes. Ze is intussen opgeklommen tot het bestuur van Fedekam, de overkoepelende vereniging van katholieke majorettekorpsen.

Vroeger had je ook nog De Klaproosjes in Oordegem. Dat was oorlog. Schelden over en weer. Waar is de tijd dat ze elke week de straat op moesten ? ?Als we nu nog tien keer per jaar optreden zal het veel zijn,” zegt Hilde, ?want wie kan zo’n bende nog betalen ?” Nog slechts één keer per jaar defileren ze door de straten van Sint-Lievens-Houtem, in maart, met carnaval. De rest van het jaar staan ze in zalen. De muziek van weleer moet er plaats ruimen voor rap en andere nieuwigheden, en terwijl er vroeger alleen maar met de stok werd gezwaaid, zijn er nu ook al de linten en ballen. En mechanische muziek natuurlijk. Maar als je het Hilde vraagt : ze danst liever in zo’n zaal. ?Omdat je er beter je capaciteiten kan tonen.”

Verdienen doe je er niet aan. Eén keer is ze met de majorettes naar de Verenigde Staten geweest, maar die reis hebben ze zelf moeten betalen. De discipline die de dansers daar tentoonspreiden ! Die professionaliteit ! Ongelooflijk !

Als ze zelf eens dezelfde mogelijkheden gekregen had, ja dan.

Ze bladert door haar foto-album. Hilde naast minister Martens. Hilde die met vuurstokken jongleert. Jammer dat de tijd van de hoed met kettingen en pluimen voorbij is. Hilde danst nu in een maillot en een doodgewoon trainingspak. Ze draagt geen laarsjes meer maar twirling-schoentjes, een soort van gympies. Ze zijn in Japan ontworpen.

M.B.