Geboren op 27 januari 1971 in Ninove. Adviseur-manager bij Belgacom.
‘Werken neemt een enorm belangrijke plaats in het leven van een dertiger in’, zegt Hilde Beeckmans. ‘Ik doe mijn baan ontzettend graag, al is de maatschappelijke druk om te presteren wel heel groot.’ Straks zal er heel wat veranderen. Over twee maanden zijn ze immers met z’n drieën, wijst ze op haar bolle buikje. Dat ze er echt voor haar kind wil zijn, is duidelijk. Hoe ze dat praktisch moet regelen, niet. Zowel zij als haar man zijn echte workaholics. Nine to five zit er voor hen niet echt in. Als diensthoofd beseft ze ook maar al te goed dat moederschap impact heeft op verloning en vooral op carrièremogelijkheden. Ze stelt ook vast dat heel bekwame vrouwen zich voor de tijdelijke invulling van vacante betrekkingen aanbieden. ‘Het gaat meestal om vrouwen die zich een tijdje uit het beroepsleven hebben teruggetrokken om zich aan hun gezin te wijden. Jammer genoeg vallen de contractuele voorwaarden bij die tijdelijke betrekkingen minder gunstig uit.’
Hilde heeft Rechten gestudeerd. Daardoor kan ze snel en efficiënt informatie terugvinden en dat is volgens haar een onontbeerlijke vaardigheid in onze samenleving. Ze koos bewust voor de Katholieke Universiteit Brussel en trok na haar kandidaturen naar het al even katholieke Leuven. De katholieke waarden liggen haar immers nauw aan het hart en vormen een basis die haar houvast biedt in het leven. Ze is dan ook vastbesloten om ze aan de volgende generatie door te geven.
Sommige officiële standpunten die de kerk vandaag inneemt, stroken echter niet met haar persoonlijke opvattingen. Al vindt ze zichzelf toch veeleer traditioneel. ‘De paus wordt wel een beetje te oud om de kerk te leiden. Maar aan de andere kant vind ik het niet verkeerd dat de kerk er nogal conservatieve opvattingen op nahoudt. Als de kerk homoseksualiteit bijvoorbeeld niet meteen wil omarmen, dan is dat zo. Een verdraagzame maatschappij die veel toelaat, is wel oké. Gelukkig is er de scheiding van kerk en staat. Daardoor komen verschillende overtuigingen aan hun trekken. Maar de kerk heeft het recht om krijtlijnen te trekken. Respect voor elkaars opvattingen is belangrijk. Dan zijn er de minste problemen.’
Aan dat respect schort er volgens haar wat in de mediawereld. De verslaggeving over de dood van Julie, Mélissa en Loubna vond ze bijvoorbeeld net een sensationele soap. ‘Zelfs op de VRT’, voegt ze er verwijtend aan toe. Ze houdt ook niet van het emotainment dat de media tegenwoordig bieden. Programma’s als Big Brother vindt ze gewoon niet kunnen. Hilde heeft sowieso weinig vertrouwen in het instituut van de commerciële televisie en in de macht van het geld in het algemeen. Ze twijfelt er grondig aan of deelnemers aan dergelijke programma’s voldoende over hun rechten geïnformeerd worden.
Op haar werk heeft ze natuurlijk veel met communicatietechnologie te maken, en met de snelle evolutie in die sector. ‘Ik maak graag gebruik van de nieuwe dienstverleningen. Maar de vrijheid die daardoor ontstaat, impliceert dat je doordachte keuzes moet maken. Je hebt nu onder meer gsm’s en internet. Dat is fantastisch, want je raakt zo gemakkelijker aan informatie. De keerzijde is dat sommigen zich door de nieuwe technologie laten leven, met huizenhoge facturen tot gevolg.’
Toch voelt ze zich best in haar sas bij Belgacom. ‘We doen aan dienstverlening en zijn er om in de marktbehoeften te voorzien. Niet om druk uit te oefenen. Tot op vandaag word ik niet geconfronteerd met beslissingen waarmee ik niet kan leven.’ Dat de hete adem van de concurrentie veranderingen teweegbrengt, is duidelijk.
Ze hoopt dat de Amerikaanse waarden inzake sociale zekerheid hier geen voet aan de grond krijgen. In ieder geval behoort ze tot de waarschijnlijk heel kleine groep van Belgen die zonder morren belastingen betalen. ‘Eigenlijk komt dat door wat Monika Van Paemel ooit eens in een interview zei. Ze wees op de band tussen het betalen van belastingen en een veiliger samenleving. Een goed sociaal vangnet werkt onder meer criminaliteit tegen. Een leefbare samenleving is volgens mij een belangrijk wapen tegen onverdraagzaamheid.’
Shaheda Ishaque
