Broer één werd onmisbaar bij topclub Chelsea en de Rode Duivels, broer twee wint volgende week wellicht de Gouden Schoen en van broer drie zeggen ze dat het eigenlijk het grootste talent van de familie is. Maak kennis met de unieke voetbalfamilie Hazard.
Geen idee hoeveel Thierry’s er in België rondlopen, maar statistisch moet het een ferme anomalie zijn: zowel Thierry Witsel, Thierry Courtois als Thierry Hazard zijn vader van een Rode Duivel. Die laatste voedde zelfs twee exemplaren op, al heeft Thorgan, nochtans topkandidaat om volgende week de Gouden Schoen te winnen, bij de nationale ploeg uiteraard (nog) niet het statuut van oudere broer Eden. De kansen dat Thorgan er op het WK in Brazilië bij zal zijn, lijken zowat fiftyfifty. Voor nog later, een mooie dag in een niet nader bepaalde toekomst, heeft vader Thierry een ambitieuze droom: dat drie van zijn zonen samen bij de nationale ploeg zouden spelen. Want naast Eden (23) en Thorgan (20) zijn er ook nog Kylian (18), lang aangekondigd als het grootste talent van de familie, en nakomer Ethan (10), die uiteraard te pril is om al ernstig over profambities te spreken.
U hebt nog nooit van Thierry Hazard gehoord? Daar hoeft u zich alvast niet voor te schamen. De voormalige profvoetballer was naar het schijnt een stijlvolle verdediger met een goed overzicht, een type dat in de jaren tachtig steevast op de ondertussen verdwenen liberopositie terechtkwam. Stamvader Hazard schopte het tot in tweede klasse, maar was dan wel al 28 en dus te oud voor de grote doorbraak. Zoals zoveel aspirant-topsporters studeerde Thierry voor leraar lichamelijke opvoeding, kwestie van iets achter de hand te houden. Hij ontmoette er Carine Vanderbecq. De twee turnleerkrachten kregen vier zonen met opmerkelijke namen: Eden, omdat mama haar zwangerschap vergeleek met het paradijs, Thorgan, omdat papa fan was van de avonturenstrip Thorgal, Kylian, omdat dat lijkt op de meisjesnaam Gillian die beide ouders wel mooi vonden en Ethan, die de drie andere namen combineert en zo aangeeft dat het gezin compleet is.
Op het eerste gezicht kregen Eden en co de voetbalgenen mee van vaderskant. Maar moeder Carine schijnt een nog straffer voetbaltalent te zijn geweest. Ze speelde, net als Thierry, bij Stade Braine als vlot scorende en explosieve spits. Bovendien technisch uitmuntend, zo vertelt men in ‘s-Gravenbrakel of Braine-le-Comte, de thuisbasis van de Hazards. Heel wat krantenartikelen vertellen dat Carine nog international is geweest, maar dat klopt niet. Moeder Hazard begon pas te voetballen na haar studies en zag het altijd louter als een hobby, waardoor ze wellicht niet haar volledige sportieve potentieel heeft vervuld. Toch haalde Carine uiteindelijk wel de eerste klasse van het vrouwenvoetbal. Bij de Hazards staat zij bekend als de meest fanatieke en voetbalgekke binnen het gezin, zonen inbegrepen. Thierry past dan weer naadloos in het sjabloon van de kritische voetbalvader. Een match is nooit perfect, altijd moet er gehamerd worden op die ene zwakke pass die beter had gekund. Naar eigen zeggen heeft hij er nooit van gedroomd dat zijn zonen profvoetballer zouden worden en hen nooit in die richting geduwd. Het is het gezin als het ware overkomen.
Psychologen zullen er tot in de eeuwigheid over blijven discussiëren: worden mensen vooral bepaald door nature, de genenpoel, of door nurture, de leefomgeving? Wel, bij de Hazards leidden beide polen in ieder geval rechtstreeks naar het voetbalveld. Thierry en Carine kochten een huis naast het terrein van Royal Stade Brainois, de club waar ze allebei hun gouden voetbaljaren beleefden. Een klein muurtje scheidde de ouderlijke tuin van het voetbalveld, maar daar klimt een bende sportieve belhamels zo over. Uiteraard vond je de broers ieder vrij moment op dat terrein, al mocht dat eigenlijk niet van hun ouders: ook in de Henegouwse provinciale reeksen is iedere club trots op haar gazon. Bij nood weken ze uit naar de woonkamer van het huis aan de Rue du Stade, waar menige vaas en zelfs een vitrinekast het gelag moesten betalen. Thierry en Carine wonen daar trouwens nog steeds, al verdient de oudste zoon in een halve maand genoeg om hen een duurder huis te kopen. Maar wortels knip je niet zomaar door. Op dit eigenste moment is Eden in het centrum van ‘s-Gravenbrakel (20.000 inwoners) zelfs een kleine tegelfabriek aan het opknappen, ooit eigendom van zijn grootvader. Hij wil er een loft bouwen voor zijn eigen gezin, dat ondertussen ook al twee zonen telt.
Verloren tegen meisjes
Vanaf het moment waarop Eden en Thorgan zich bij – waar anders – Stade Braine aansluiten, heeft de stad er naast het hellend vlak van Ronquières een tweede attractie bij. Braine wordt hen al snel te klein. De broers trekken naar AFC Tubeke, amper tien kilometer verderop en een logische bestemming voor alle getalenteerde spelers uit de streek. Ook grotere clubs zijn geïnteresseerd. Natuurlijk krijgt Anderlecht een familie groeibriljanten, opgroeiend in de achtertuin van de recordkampioen, snel in de gaten. Paars-wit doet meerdere pogingen om de Hazards binnen te halen, maar vangt telkens bot. Vader Thierry is niet onder de indruk van het ’totaalproject’ van Anderlecht, dat er volgens hem maar op gericht is zo veel mogelijk voetbaltalent samen te brengen om dan via een soort survival of the fittest af te wachten wie er aan het eind van de rit overschiet. We kunnen het ons met het huidige succes van de nationale ploeg haast niet meer voorstellen, maar in die jaren had de Belgische voetbalopleiding een slechte reputatie. Zelfs bij de Koninklijke Belgische voetbalbond (KBVB) raadde men talenten aan om zich in het buitenland te vervolmaken.
Op zijn veertiende vertrekt oudste zoon Eden naar het opleidingscentrum van Lille – en dat is laat, want de interesse bestaat dan al jaren. Hoe Rijsel bij Eden Hazard uitkwam, is een bizar verhaal. Als twaalfjarige speelt Eden tegen een ploeg achttienjarige meisjes. Hazard verliest met 5-0. Nu wist Lille uit eerdere scoutingsrapporten dat Hazard goeie voeten had, maar die dag zien ze dat hij bovendien over een prima mentaliteit beschikt. Geen enkele voetballer verliest graag en zeker niet van meisjes, maar Hazard blijft positief en sportief. Eden plooit zich dubbel, ook wanneer allang duidelijk is dat zijn ploeg een smadelijke nederlaag zal lijden. Dat Lille amper een uur rijden is van ‘s-Gravenbrakel, is voor de ouders een extra argument om het boven lucratievere aanbiedingen uit verre buitenlanden te verkiezen.
Eden is de oudste en dus de trendsetter. Zijn jongere broers zullen hem naar Frankrijk volgen zodra vader Thierry hen daar rijp toe acht. Toch verrassend: Thorgan vergezelt Eden niet bij Rijsel. De tweede broer trekt naar Racing Lens, veertig kilometer dieper in Frankrijk. Nadien verklaart de familie Hazard dat ze het deed om de vergelijkingen tussen Thorgan en Eden te vermijden, in werkelijkheid wordt Thorgan door Lille getest maar onvoldoende bevonden. De club zal daar later nog spijt van krijgen, want ze ondernemen in 2011 een poging om Thorgan te transfereren. Eden is op dat moment de grote ster van Lille. Hij maakt de Noord-Franse club bijna op zijn eentje kampioen en iedereen weet dat hij vroeg of laat voor tientallen miljoenen naar een grotere competitie zal verkassen. Chelsea wint uiteindelijk de transferstrijd en betaalt 40 miljoen euro, een bedrag dat nu al wordt gezien als een koopje – naar verluidt bereidt Paris Saint-Germain een bod voor op de oudste Hazard dat richting het dubbele zou gaan.
Toen Eden pas doorbrak, wierp Thierry zich op als zijn woordvoerder. Lille wou het goudhaantje zo veel mogelijk uit de pers houden want je weet nooit hoe een prille tiener op die aandacht reageert. De familie heeft zijn mediabeleid intussen aangepast: aanvragen voor interviews worden beleefd doch beslist afgewezen. Zeker sinds Eden naar Engeland getransfereerd werd en een leven van glamour en tabloids instapte, lijkt met de media praten een onverstandige en onnodige optie voor de Hazards. In een van hun laatste persoptredens zei Thierry over de gigantische transfersom die Chelsea betaalde: ‘Ik vind dat veel te veel geld.’ Mama Carine stelde het zelfs nog straffer: ‘Het is niet eerlijk dat jonge voetballers meer verdienen dan chirurgen die elke dag mensenlevens redden.’
Notaboekje
De zomer waarin Eden naar Londen trekt, koopt Chelsea ook Thorgan en dat vindt iedereen op dat moment een bizarre transfer. Men vermoedt een cadeautje voor grote broer Eden. Bij Racing Lens was Thorgan Hazard namelijk zeker niet het absolute toptalent. Hij klom gestaag op vanuit de jeugdreeksen en haalde bij de Franse tweedeklasser uiteindelijk veertien keer het eerste elftal, maar liet geen onuitwisbare indruk na. Lens, dat financieel in zwaar weer zit, doet Thorgan voor 1,5 miljoen euro van de hand, een bedrag dat de club zeker niet verwachtte. Zo’n som van anderhalf miljoen is voor Belgische topclubs ook haalbaar, maar kennelijk waren zij niet overtuigd. Eén notaboekje haalt de tweede Hazard in die jaren wel: dat van Francky Dury, toenmalig technisch directeur bij de Belgische voetbalbond en in die hoedanigheid ook scout voor de nationale beloften. Als Dury in 2012 terugkeert naar Zulte Waregem om daar hoofdtrainer te worden, leent hij enkele maanden later Thorgan Hazard van Chelsea. Aan Dury’s korte passage bij de KBVB heeft Zulte Waregem later trouwens nog zeer veel gehad.
Kylian is weer twee jaar jonger dan Thorgan en doorloopt hetzelfde parcours als zijn oudere broers: Stade Braine – AFC Tubeke – Frankrijk. Hem willen ze wel bij Lille. Als Kylian twaalf is – zo ongeveer het moment waarop Eden doorbreekt bij de eerste ploeg van Rijsel – wordt er zelfs gezegd dat hij de strafste van de broers zal worden. Dat is er later niet echt uitgekomen, of toch voorlopig niet. Kylian schijnt technisch bijzonder begaafd, maar eigenlijk zijn wel meer jonge spelers dat. Een goede voetballer moet ook een atleet zijn, moet het spel kunnen lezen en zich tactisch aan afspraken houden. Het is niet helemaal duidelijk waar het bij de derde broer aan mangelt, ieder die met hem werkt, spreekt vol lof over hem. Toch mag hij na twee jaar gratis vertrekken bij Lille. Voor de nationale jeugdploegen wordt Kylian nooit geselecteerd, in tegenstelling tot zijn broers, die bij de jonge Duivels habitués waren.
Deze zomer tekende Kylian Hazard een contract bij tweedeklasser White Star Bruxelles, de club waar makelaar John Bico aan de touwtjes trekt. Nu schijnt het daar bij White Star geen zuivere koffie te zijn, berichtte zusterblad Sport/Voetbalmagazine al meermaals. Schimmige investeerders uit Dubai, bizarre personeelswissels en uiteraard het nuchtere feit dat een spelersmakelaar er de baas is, hoewel dat volgens de reglementen van de voetbalbond helemaal niet mag. John Bico, de man om wie het allemaal draait, behartigt de belangen van alle drie de Hazard-broers maar zou daar nu mee zijn gestopt om zijn positie bij White Star te regulariseren. Toch was hij het die met Anderlecht praatte over een eventuele transfer van Thorgan. De aanwezigheid van zijn (ex?-)makelaar lijkt Kylian alvast niet te helpen: hij raakt zelden van de bank bij White Star, dat ambitie had om kampioen te spelen maar in de lagere middenmoot verzandde. Het lijkt er voorlopig op dat de droom van Thierry Hazard – drie van zijn zonen bij de Rode Duivels – niet meteen werkelijkheid zal worden, al kan het natuurlijk wel dat Kylian nog moet ontploffen. Op achttien jaar is het zeker nog niet voorbij. Dries Mertens, nu Rode Duivel en gevierd in de Serie A, speelde op die leeftijd in derde klasse en was voor iedere topclub van de radar verdwenen.
DOOR JEF VAN BAELEN
‘Vader Thierry schopte het tot in tweede klasse. Maar moeder Carine schijnt een nog straffer voetbaltalent te zijn geweest.’
De zomer waarin Eden naar Londen trekt, koopt Chelsea ook Thorgan en dat vindt iedereen op dat moment een bizarre transfer.
