Regeringsspion

In Knack nr. 14 kant senior writer Ewald Pironet zich tegen de deelname van de overheid aan het bedrijfsleven (‘Regeringsspion’). Hij beweert dat alle diensten en producten door privébedrijven kunnen worden geleverd met een kwaliteit die minstens even goed is en tegen lagere kosten. Ik wil dat graag weerleggen. Sinds de energiemarkt geprivatiseerd is, zijn de prijzen voor de consumenten alleen maar gestegen. In het buitenland, bijvoorbeeld in Groot-Brittannië, leidde de privatisering van de spoorwegen tot slechtere service en hogere prijzen. Om iets te doen aan het slechte functioneren van het treinverkeer, heeft Schotland beslist om de spoorwegen weer in overheidshanden te nemen. Tot in de jaren negentig van de vorige eeuw had België goed functionerende en winstgevende overheidsbanken met een goede dienstverlening. Tot welke catastrofe de privatisering van die banken heeft geleid, hebben we kunnen zien tijdens de bankencrisis van 2008. En zo zou ik nog heel wat andere voorbeelden kunnen geven. Openbare diensten en een overheid die actief deelneemt aan het economische leven ten voordele van haar burgers, zijn voor mij tekenen van beschaving.

Roger Liekens, Kessel-lo

Zuhal Demir

Zuhal Demir (N-VA) komt uitgebreid aan bod in Knack nr. 15. In het voorwoord is hoofdredacteur Bert Bultinck kritisch (‘Rock-‘n-roll’). Hij schrijft dat ‘ze in de strijd tegen de opwarming van de aarde met de voeten blijft slepen’ en dat ‘ze de Europese oproep om versneld minder gas te gebruiken niet steunt’, maar ook dat ze ‘goed op weg is om de populairste politicus van Vlaanderen te worden’. Verder in het blad gaat tv-tuinier Wim Lybaert in discussie met Demir (‘De trein is niet meer te stoppen’). ‘Van natuurbeschermers krijgt u goede punten, maar van klimaatactivisten krijgt u een dikke onvoldoende’, staat er. Zuhal Demir vindt van zichzelf dat ze wel goed bezig is en ook pijnlijke beslissingen durft te nemen. Ze is dan ook bevoegd voor Omgeving en Energie (en Toerisme en Justitie), en niet specifiek voor Klimaat. Dat is een federale bevoegdheid van Zakia Khattabi (Ecolo). Is Nederland een stap vooruit met een ministerspost voor Klimaat én Energie samen?

Wilfried De Corte, Loppem

Sancties

De lawine aan sancties creëert een beeld van Europese daadkracht, maar wat is het resultaat ervan? Een artikel uit De Groene Amsterdammer van maart maakt een onderscheid tussen de effectiviteit en het effect van de sancties. Blijkt dat wat betreft de effectiviteit – hebben de sancties enige invloed op het verloop van een conflict? – het resultaat eerder minimaal is. De effecten zijn vooral voelbaar bij de gewone man en vrouw. De Rus in de straat zal het voelen, en het valt te vrezen dat de schaarste die de sancties veroorzaken koren op de molen is van de Russische propagandamachine.

Jean-Marie Vanhaverbeke, Hever

Alleenstaande ouders

Het stoort me dat in het artikel over alleenstaande ouders vrouwen het alleenrecht lijken te hebben op ‘slachtofferschap’ (‘Je hebt zelf gekozen voor een scheiding, dus moet je nu maar op de blaren zitten dát gevoel’, Knack nr. 14). Alleenstaande vaders met kinderen ten laste bestaan ook – ik ben er zelf een. Om rond te komen moet ik voltijds werken in een beroep waarin geen enkele collega van rond de vijftig niet minstens enkele jaren deeltijds werkte, en dat meestal nog steeds doet. Voor tweeverdieners is dat immers perfect doenbaar. In het proces dat ik tegen het wanbeleid van het plaatselijke OCMW aanspande, lachte men mijn argumenten om een kleine cultuursubsidie te krijgen weg door naar mijn ‘hoge’ inkomen te verwijzen. Dat dat inkomen er enkel is doordat ik door psychologen overeind gehouden word, was irrelevant. Dat iemands financiële mogelijkheden vooral met zijn bezit, en niet zozeer met zijn inkomen samenhangen, drong al helemaal niet door bij de arbeidsrechter en de OCMW-woordvoerder. In Scandinavische landen heeft men begrepen dat iemands draagkracht los kan staan van zijn inkomen, maar bij ons hoeft men die blindheid – of schijnheiligheid – niet eens in liberale hoek te zoeken. Zelfs de CD&V vindt een rechtvaardige beoordeling van iemands financiële draagkracht onhaalbaar.

Tom Hellemans, Zonhoven

Ayn Rand

In zijn lofbetuigingen aan filosofe Ayn Rand vergeet collega-filosoof Wolfram Eilenberger toch een aantal details (‘Het kwam erop aan moedig te zijn’, Knack nr. 14). Zo raadt Rand aan geen belastingen te betalen. Belastingen, aldus Rand, zijn immoreel omdat ze geld van de particulieren afnemen. Je hoeft geen linkse jongen te zijn om hierbij vragen te stellen. Haar hyperindividualisme had trouwens niet alleen Ronald Reagan als grote bewonderaar. Een andere grote bewonderaar was Vladimir Poetin. Rands ideologie richt zich in de eerste plaats tot diegenen die macht hebben. Wie minder macht heeft, vindt ook zijn gading: ze kunnen dromen van macht. Wie zich onderaan op de sociale ladder bevindt, moet de oorzaak bij zichzelf zoeken. Rand past dus perfect binnen de winnaarsmentaliteit van de Amerikanen, evenals bij die andere fictie, die aan iedereen gelijke kansen zou bieden.

Bert Herregods, Gent

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content