15 juli is een bijna mythische datum: dan moet er een communautair akkoord zijn. Al meer dan een jaar vullen de kranten er dagelijks hun kolommen mee. Maar hoe zit het met de sociaaleconomische objectieven en de meerjarenbegroting van Leterme I? Daarvan is nauwelijks een spoor te vinden in het politieke debat. En toch moet ook daarover tegen die fameuze 15e juli duidelijkheid bestaan.
Tenminste, als de regering-Leterme I niet implodeert. ‘De politici gaan dit land toch niet zomaar achterlaten?’ zegt Rudy De Leeuw, voorzitter van de socialistische vakbond ABVV. ‘Een val van de regering zou tot grote instabiliteit leiden. We zouden geen begroting hebben, en er zou niets gedaan worden aan de dalende koopkracht van de mensen. Bovendien kan een centraal akkoord zonder dat een regering de randvoorwaarden invult, niet uitgevoerd worden. Als de regering kapseist, dreigt de verarming waarmee de mensen nu al geconfronteerd worden dus nog scherper te worden.’
Urbain Vandeurzen, voorzitter van de Vlaamse werkgeversorganisatie VOKA, gaat nog een stap verder: ‘Mislukken is geen optie. Als we nóg een jaar van immobilisme kennen, boeren we nog verder achteruit. Dat kunnen we ons niet permitteren, want de nv België staat in economische termen voor een faillissement. Men mag dus niet met schijnoplossingen komen aanzetten, ook niet op het vlak van de broodnodige staatshervorming.’
‘Weet je wat ik vaststel?’ vraagt Luc Coene, vicegouverneur van de Nationale Bank van België. ‘Er heerst bij de politieke kaste vandaag een grote onverschilligheid voor de economische problemen. Ze liggen er niet van wakker. Maar hoe langer er niets gebeurt, des te moeilijker zal het zijn om uiteindelijk de noodzakelijke maatregelen te nemen.’
‘Als een crisis kan leiden tot een schok die resultaat oplevert, dan is dat op lange termijn beter’, zegt Geert Noels, hoofdeconoom van het beurshuis Petercam. ‘De Belgische socio-economische situatie is altijd eerst ontspoord voordat ze na een schok werd rechtgetrokken – denk aan de devaluatie in 1982 of het Globaal Plan in 1993-1994. Maar zo’n ontsporing betekent ook telkens een collectieve verarming, door een devaluatie, hogere belastingen of rentelasten. Ik kan als econoom alleen maar de vraag stellen of iedereen bereid is in de huidige omstandigheden zo’n hoge economische prijs te betalen voor Brussel-Halle-Vilvoorde…’
Knack bracht Luc Coene, Rudy De Leeuw, Geert Noels en Urbain Vandeurzen rond de tafel om te debatteren over de dalende koopkracht, de begroting en wat we al dan niet van de politici mogen verwachten. Een van de deelnemers zal onderweg opmerken: ‘Vergeleken met de sociaaleconomische uitdagingen waar de regering voorstaat, zijn de onderhandelingen over B-H-V a walk in the park.’ Het werd door niemand ontkend.
Integendeel.
DOOR EWALD PIRONET – foto’s filip naudts
