Dat proces in Aarlen was sneller afgelopen dan wij gehoopt hadden. Een beetje overhaast werk als u het ons vraagt. Wij pikken de draad op waar we hem de vorige keer hadden losgelaten: op het moment dat de protserige Saab van meester Diependaele bij het buitenrijden van Aarlen zonder benzine viel.

Rechter Van Fraechem had tot dan toe een buitengewoon prettige dag beleefd. Met als hoogtepunt zijn verklaringen voor radio en televisie dat het afgelopen was met assisen in België, zo ze voorzitter Stéphane Goux niet stante pede zouden afzetten, en vervangen door bijvoorbeeld hemzelf. En over meester Diependaele had hij veel kwaad horen spreken, maar al bij al viel die best mee. Vond Van Fraechem. Tot bij het buitenrijden van Aarlen.

Want toen viel de Saab dus stil, bleek Diependaele niet verzekerd en geen lid van Touring Assistance te zijn, en bovendien was het pikdonker en zo laat dat een open benzinestation een juridische dwaling leek. Van Fraechem betreurde plots dat ze na een uitgebreid diner ook nog een afzakkertje of zes waren gaan scheppen in Le Wapiti, het inmiddels beruchte café tegenover het gerechtsgebouw. Waar de al even beruchte Monique Poppel de plak en nog enkele andere dingen zwaait. In vergelijking met Monique is Dolly Parton een platte plank.

‘De Parton van Arlon’, blies de rechter een woordspelinkje in het oor van meester Diependaele, en gaf welgemutst een rondje voor de hele zaak. De rekening hiervan prikte hij op de pin van Leo Stoops. Leo heeft drie maanden lang verdwaasd naar Monique zitten staren. En hoe meer Orvals en Duvels ze hem inschonk, des te meer hij haar zag in de rol en vooral de kostumering van Vrouwe Justitia.

Nadat Diependaele de zingende Van Fraechem tegen middernacht eindelijk in zijn auto had gekregen, gebeurde het onwaarschijnlijke: benzinetank leeg. En dat op een helling van gemiddeld veertien procent. De rechter was op slag weer nuchter toen duidelijk werd dat hij zou moeten duwen. Bergop! ‘Voorzitter, het kan niet anders’, pleitte Diependaele. ‘Ik zou het zelf kunnen doen, maar dan moet gij sturen, en ge hebt geen rijbewijs. We kunnen niet riskeren dat we worden tegengehouden en dat de kranten op hun voorpagina zetten: “Rechter Van Fraechem bestuurt zonder rijbewijs een voertuig.”‘

‘Heinz, ge zijt een uil’, onderschreef Van Fraechem de mening van heel wat ex-cliënten van zijn kompaan, maar uiteindelijk zette hij zich toch maar puffend en blazend achter de Saab. Daar werd hij, het mag voor een rechter niet verbazen, geconfronteerd met de wet. In casu die van Newton. De Saab duwde de rechter naar beneden, in plaats van de rechter de Saab naar boven. Meester Diependaele trok de handrem aan, liet Van Fraechem nog een poosje verder zwoegen, en stapte toen uit, niet wetend wat te ondernemen.

Dat wist de rechter wel. Hij tikte op zijn gsm het nummer van meester Quirynen in, en vijf minuten later zat hij in een misschien minder sportieve, maar alleszins van meer brandstof voorziene auto. Hij beval om Diependaele aan zijn lot over te laten, stak nog eens uitdagend zijn middenvinger op, en reed twee minuten later Aarlen weer binnen.

De volgende ochtend werd hij met een raar gevoel in zijn hoofd wakker. Reikte hij met zijn hand naar links, dan voelde hij de verrassend gevarieerde topografie van Caroline Van den Berghe. Reikte hij naar rechts, dan voelde hij de vertrouwde vormen van Paul Quirynen. Het geluk, bedacht Van Fraechem, ligt soms in een klein tweepersoonsbed. Bij zijn volgende optredens liet hij zich weer gewoon voeren door Jef Vermassen, die sinds de Beerputmoord altijd een jerrycan bij zich heeft.

‘Hoe is het afgelopen met meester Diependaele?’ zullen sommigen onder u misschien de vraag stellen die Edwin Van Fraechem zich geen seconde heeft gesteld. Wel, wij hebben hier toevallig de enige twee krantenknipsels liggen die nog over hem zijn verschenen.

Knipsel één, uit Het Laatste Nieuws van 28 mei: ‘Strafpleiter Diependaele is rijbewijs kwijt.’ Er zijn mensen die vinden dat wij soms overdrijven, maar zo hilarisch als het in de werkelijkheid is, kan niemand het verzinnen. Wij lezen: ‘De bekende strafpleiter Hein Diependaele, uit Sint-Lievens-Houtem, werd door de Beringse politierechter veroordeeld tot een boete van 500 euro en een rijverbod van acht dagen. Diependaele reed 117 kilometer per uur, op een weg waar hij maar 70 kilometer per uur mocht. Hij beweerde dat hij die nacht een rechter had vervoerd, zonder benzine was gevallen, twee uur in de gutsende regen zijn auto had geduwd, en daarna van een Poolse truckchauffeur een lift had gekregen naar het dichtstbijzijnde benzinestation, negentien kilometer verderop. Volgens de dienstdoende agenten maakte de geverbaliseerde een verwarde indruk, mogelijk veroorzaakt door het gebruik van hallucinogene middelen.’

‘Hebt u een advocaat?’ vroeg de rechter bij het begin van de zitting. ‘Ik verdedig mezelf’, antwoordde Diependaele. Vijf minuten later had hij een rijverbod en een superboete aan zijn been.

Nu het tweede knipsel, uit Gazet van Antwerpen van 14 juni: ‘Beklaagde krijgt twintig jaar.’ Het gaat over een man van wie werd beweerd dat hij zijn vrouw had vermoord. Weliswaar in een flat in Aalst, maar toch moest hij voor het assisenhof verschijnen. Lees mee: ‘De dader bleef tot het bittere einde de feiten ontkennen. “Hij is een goede vader en was een goede echtgenoot”, voerde verdediger Hein Diependaele aan, maar de jury dacht daar anders over en veroordeelde hem tot 20 jaar.’

Als we die acht dagen rijverbod erbij tellen, overschrijdt meester Diependaele weldra de kaap van de vijfhonderd jaar.

Koen Meulenaere