Zijn het films, of op film vastgelegde performances? Feit is dat de werken van Guido van der Merwe telkens aangeduid worden met een nummer, balanceren op de rand tussen ernst en scherts, en er flink veel in gelopen wordt, wat van een kunstenaar die meedoet aan Ironman-triatlons niet mag verbazen. In Nummer Twee loopt hij achterstevoren de straat op, om vervolgens opgeschept te worden door een auto. In Nummer 9 staat hij een dag lang op de Noordpool, om als enige mens ter wereld een etmaal lang niet mee te draaien met de aarde. In Nummer 14 blaast hij zijn ouderlijk huis op, hoewel zijn moeder daar nog altijd woont. Het is bodyart met een zeker slapstickgehalte, alsof Van der Merwe, die van filmmuseum Eye zijn eerste retrospectief krijgt, het niemandsland tussen Buster Keaton, Andrej Tarkovski en Matthew Barney verkent om daar altijd wel licht ontregelende eureka-momenten te vinden.
tem. 29 mei
