Inkomensgroep: meer dan 10 euro per dag
‘Ken je de Chowpatty Kennedy-brug?’, vraagt Afzal Khan (31). ‘Die hebben mijn ouders gebouwd. Overdag bouwden ze eraan,’s nachts sliepen ze op het trottoir van Matthew Road.’ Maar de tijden zijn veranderd. Khan is nu chauffeur bij een expatfamilie. ‘En nu slaap ik in een echt huis en mijn ouders ook’, zegt hij vol trots.
Chauffeur zijn is een goede baan, vindt Khan, verzorgd zwart stekelhaar, geruit overhemd en spijkerbroek. Vroeger was Khan een ‘office boy’, een manusje van alles, bij een reisbureau. Ook werkte hij een paar jaar als dagloner in een waterinstallatie in Koeweit. Hij moest bandwerk doen en stickers op waterflessen plakken. Daarna werkte hij in een garage en leerde hij autorijden. Nu heeft Afzal Khan een prettige baan, een gezin met twee dochters en een stabiel inkomen.
Khans werkdag duurt twaalf uur, van 7.30 uur tot 19.30 uur, plus eventuele overuren. Khan maakt deel uit van de nieuw opkomende middenklasse in India. Toch maakt hij zich af en toe zorgen over hoe hij moet rondkomen. ‘Sommige mensen snappen niet hoe we het doen, maar op de een of andere manier lukt het’, zegt hij. ‘We kopen groenten op de markt en nooit in dure shoppingmalls. Maar we zijn nooit ziek. God weet dat hij arme mensen een goed immuunsysteem moet geven. Rijke mensen worden meteen ziek als ze op straat eten. Ik wens mijn dochters toe dat ze geen sterk immuunsysteem meer nodig hebben!’
‘Als we een slechte maand hebben, besparen we op etenswaren’, zegt de chauffeur. ‘En we wachten een maandje met het kopen van kleren.’ De familie Khan eet meestal groenten, rijst en linzen. Vlees of vis eten ze maar één keer per week, want dat is duur. Thuis hebben ze een tv en een tweedehandse koelkast die ze in termijnen hebben afbetaald. ‘Nu alleen nog de wasmachine’, zegt hij, ‘en de brommer.’
Voor alle extraatjes wordt gespaard. ‘Om een eigen huis te kopen, nu huren we’, zegt hij. Khan huurt een huisje in een sloppenwijk in de wijk Kurla in Mumbai. Het gezin woont in een enkele kamer van ongeveer 3,5 bij 4,5 meter. Het liefst zou hij in een huis wonen met een enkele kamer, net als nu, maar wel met twee verdiepingen.
Zijn vrouw Ruby werkt als onderwijzeres, maar nu even niet, want ze krijgt over een paar weken hun derde kind. Het gezin heeft geen medische verzekering. Khan maakt zich daar weleens zorgen over. ‘Als iemand van de familie ziek is, gaan we naar het overheidsziekenhuis waar je moet betalen naargelang inkomen’, zegt hij. ‘Maar de kwaliteit is niet zo goed. Als de zorg niet goed blijkt te zijn in het publieke ziekenhuis moeten we geld lenen om naar een privékliniek te gaan. Maar dat is gelukkig nog niet gebeurd. Ik probeer daarom al te sparen voor er iets gebeurt.’
Khan geeft een hoop geld uit aan schoolgeld voor de dure privéschool waar zijn oudste dochter naartoe gaat. Want onderwijs is de weg naar een betere toekomst, vindt hij. ‘Mijn droom is dat mijn dochters later zelf kunnen kiezen wat voor baan ze willen hebben.’
