Wij zaten er al een tijdje op te wachten toen ons medio november, via rooksignalen vanop de begane grond, werd gemeld dat er telefoon uit New York was. Wij daalden langs onze ladder naar beneden tot bij de eerste bereikbare verdieping waarop wel in een telefoonaansluiting voorzien is. Het betreft de verdieping waarop onze chef-boeken resideert, en het toestel is verborgen onder een riem papier van vier ton. Vol met verzen van van Ostaijen. Door Reynebeau gekorrigeerd wat betreft bladspiegel en metriek.

Enigszins buiten adem namen wij de hoorn op, waarna een vertrouwde stem ons vanover de oceaan toejuichte.

– ?Ha, beste vriend, Boutros-Ghali aan het apparaat. Vanop ’t hoofdkwartier in New York. Hoe gaat het ? Lang niet gehoord. Ik had eerlijk gezegd van u wel een bedankbriefje verwacht.”

– Een bedankbriefje ?

– ?Wie heeft er vorig jaar gezegd : Neem niet Claes, neem alstublieft niet Claes. Wel, wie ?”

– Wist u dat op voorhand ?

– ?Maar natuurlijk man, een sekretaris-generaal weet alles. Enfin, een sekretaris-generaal van de Verenigde Naties toch. Een sekretaris-generaal van de Navo weet niks, heel slecht geheugen. Nooit van iets gehoord, haha. Zoals, meen ik, in uw land voldoende is aangetoond. Ge zoudt er schoon gestaan hebben met elke week een fotootje van Willy Claes hé ?”

– Dat was nogal een affaire, niet ? Hebt u dat allemaal goed kunnen volgen vanuit Amerika ?

– ?Zeker. Ik heb hier tenandere niets anders te doen. Want overal in de wereld de vrede gaan herstellen, zoals ik vroeger deed… dat is allemaal goed en wel, maar als het alleen maar dient om nadien op uw kop te krijgen, pas ik. Hebt ge mij gezien bij Miel Dekeyser ?”

– Vanzelfsprekend.

– ?Wel, dan zult ge begrijpen dat het mij tot hier zit. Ik stuur geen enkele blauwhelm meer uit. Het zal voor mij een kalm jaartje worden, ’96. Trouwens, in plaats van zijn sekretaris-generaal belachelijk te maken zou Miel Dekeyser beter eens de boekjes van zijn vrouw aan een kritisch onderzoek onderwerpen, niet waar. Wat ben ik blij dat ik in een dorp geboren ben ! Mensen toch. Maar euh… ge weet misschien waarvoor ik bel ?”

– De foto ?

– ?Precies. Ik wind er geen doekjes meer om, want ge hebt mij vorig jaar goed liggen gehad met uw Madonna : wie wordt het ?”

– Het staat nog niet honderd procent vast. Wil u wel geloven dat deze rubriek al zo lang loopt dat ik soms begin te twijfelen aan de jaartema’s die we al hebben gehad ?

– ?Dat is niet moeilijk, dat is gemakkelijk, zoals ze bij u zingen. Russische generaals : ode aan het Kwaad Bloed. Prins Charles : ode aan het onafhankelijke denken. Boutros-Ghali uw dienaar : ode aan het nutteloze. Madonna : ode aan de onschuld. Dat zijn ze. Ik ken ze van buiten in negen verschillende talen. Wel wat wordt het ? En speel deze keer niet met mijn voeten of ik stuur mijn laatste bataljon blauwhelmen naar de Tervurenlaan.”

– Het tema van Kwaad Bloed 1996 is : ode aan de ervaren gids.

– ?Terdoeme !”

– Hoezo, terdoeme ?

– ?De Sus heeft weer niet kunnen zwijgen natuurlijk.”

– Meneer Ghali, ik ben niet mee.

– ?Enfin, ‘k zal het u dan maar verklappen. Uw direkteur is mijn autobiografie aan het schrijven. We zijn eens gaan eten om een titel te bedenken en ik ben kwijt of het idee van hem komt of van mij, maar het wordt : De ervaren gids .”

– Oei. Dan moeten we misschien iets beters zoeken.

– ?Neenee, zeker niet, zeker niet. Ik vind het niet erg dat het uitlekt en och… ik gun u de primeur. Tussen ons gezegd en gezwegen : commercieel is het misschien zelfs interessant. En na Madonna kunt ge toch ook niet met de eerste de beste boerenkinkel komen. Ik bedoel : de foto moet toch enig cachet en voornaamheid uitstralen.”

– Dat dachten wij ook.

– ?’t Is in orde vriend. Ik beschouw het van uwentwege ook als een gebaar van Wiedergutmachung. Al ben ik voorzichtig met die beladen term of ze roepen mij ook nog op voor Irma Laplasse.”

– Waarom Wiedergutmachung ?

– ?Ah, ge weet van niks ?”

– Euh, nee.

– ?Knack van 29 november ’t jaar ons Heren 1995, om het met uw kalender te zeggen. Ik citeer. Maar de VN-sekretaris, een zwakke figuur die nauwelijks boven de tafelrand uitkomt, wat tegen de onverschrokken atletische karkas van Claes nogal belachelijk afstak… Enzovoort. Ging dat over mij misschien ?”

– Neenee, dat was in ’t algemeen. Een metafoor. Enfin, om te lachen.

– ?Ach zo. Een metafoor om te lachen. ‘k Mag hopen dat ge niet te veel van dat soort metaforen om te lachen meer in uw mouw hebt zitten. Wat denkt ge dat ik heel de dag moet horen als gij zoiets schrijft. Of dacht ge dat ze in New York de Knack niet lezen ?”

– Wel, om eerlijk te zijn… In New York ? Knack ?

– ?Natuurlijk, en als ge nog eens een Kroonraad samenstelt, ‘k zou het graag van tevoren weten nietwaar. Zo ‘k er al niet in zou willen zitten. Paul Muys, toe zeg. Waar hebt ge die opgeduikeld ? Aftandse boemeltreintjes. Hij zou liever hebben dat ze op chloor rijden zeker ? Weet ge dat ik hier in de archieven nog een brief heb teruggevonden die Paul Muys naar Oe Thant heeft gestuurd in het begin van de jaren zestig ?”

– Wablief ? En wat stond daar in ?

– ?Letterlijk weet ik het niet meer. Maar ik weet nog wel dat hij begon met : Beste tante, ik ben Paul Muys van Antwerpen en en ik ben dertien jaar. En dan kwam het verzoek om een internationale troepenmacht naar het stedelijk onderwijs te sturen omdat daar grove schendingen van de mensenrechten plaatshadden. Haha, dertien jaar. Spijtig voor het jaaroverzicht, want dat deed hij toch niet slecht. En pas op, ik zie zowat alle jaaroverzichten, dus ik kan vergelijken. Ik hoop dat Walter Zinzen dat niet gaat overnemen.”

– Naar het schijnt wordt het William Van Laeken.

– ?Allez bon. Il y a plus meilleur mais il y plus pire aussi, zullen we maar zeggen. Luister, ik moet inhaken. Bedankt voor de foto. ‘k Ben blij dat het Claes niet is. Nog ne gelukkige nieuwjaar aan alleman daar, en vooral aan de twee Sussen. Het is misschien nog wat vroeg op het jaar, maar zoals wij hier op het hoofdkwartier zeggen : beter vroeg dan nooit. Dat is nu ons motto zie.”

Koen Meulenaere