Wallonië heeft geen plan om zijn economie uit het slop te halen.

Vorige week sloot Cockerill zijn voorlaatste hoogoven in Seraing. Tegen 2009 moet ook de laatste dicht – maar het kan ook vroeger. Moederbedrijf Arcelor heeft beloofd zich aan zijn afspraken te zullen houden, op voorwaarde dat de staalconjunctuur een beetje meezit. En dat zou nou net wel eens aardig kunnen tegenvallen. Volgens Michel Capron, professor socio-economische politiek aan de Université Catholique de Louvain, die zich daarover ook al uitliet in de krant Le Soir, was het fout om Cockerill te verkopen aan een groot bedrijf als Usinor, dat later in Arcelor zou opgaan. Volgens hem heeft het Waals Gewest onvoldoende alle mogelijkheden bestudeerd om het bedrijf alléén of met een gelijkwaardige partner te laten verder draaien. Het Waals Gewest heeft nu zo goed als níéts meer in de pap te brokkelen.

Usinor had beloofd om voor Cockerill eind jaren negentig 3000 tot 4000 jobs te creëren. Maar elk concreet plan ontbrak. Vorige week kondigde de directeur van Sodie, de reconversiecel voor Arcelor, voor de camera’s aan dat er ‘al 80 banen’ gecreëerd zijn, en dat er in de komende drie jaar ‘nog eens 300’ bij zouden komen. De reconversieplannen waar nu al zolang mee gegoocheld wordt, lijken stilaan een alibi om niet te hoeven ingrijpen.

Voor Arcelor zijn er nochtans mogelijkheden. Het Waals Gewest zou zijn aandeel bijvoorbeeld kunnen verkopen. In één klap zou dat 400 miljoen euro opleveren. Maar in academische kringen hoopt men dat zo iets níét gebeurt. Want wat zou Wallonië met die 400 miljoen euro aanvangen? Hoe zou het die investeren? En vooral, wie zou daarover beslissen? En volgens welk plan?

Wie er zou beslissen, lijkt duidelijk. Uit elke recente rondvraag blijkt dat de politiek in Wallonië een veel te grote greep heeft op de economie. Waalse bedrijven (40 procent van de ondervraagden) zeiden in een onderzoek tegen het weekblad Trends-Tendances dat ze ‘de PS verantwoordelijk achten voor de hardnekkige economische problemen in het Waals Gewest’. En de Luikse professor Georges Hübner voegde eraan toe: ‘Als het regeringsbeleid niet verandert, dreigt er een verdere stijging van het werkloosheidscijfer in Wallonië.’ Er is natuurlijk wel het Toekomstplan voor Wallonië. Maar de focus van dat plan is zo breed, dat resultaten op z’n vroegst over tien jaar worden verwacht

Heeft Wallonië dan géén troeven uit te spelen? Zeker wel. Luik bijvoorbeeld heeft de op één na grootste binnenhaven van Europa, en de luchthaven van Bierset. Wat ontbreekt, is een concreet plan, dat ook effectief wordt uitgevoerd. Maar in Luik zitten ze na de dood van Guy Mathot geduldig af te wachten tot er binnen de PS een nieuwe politieke leider opstaat. Om daarna vast te stellen dat ‘de politiek zich te veel bemoeit’.

Ingrid Van Daele

Uit elke recente rondvraag blijkt dat de politiek in Wallonië een veel te grote greep heeft op de economie.