Op hun eigen manier lukten Mike Tyson, Monica Seles en Pete Sampras dit jaar een zeer markante terugkeer. Voor Fabio Casartelli daarentegen is nooit geen terugkeer meer mogelijk.
Wielerliefhebbers maakten het rechtstreeks mee : een gevolg van de waanzin om de vijftiende rit van de Ronde van Frankrijk op tv uit te zenden van bij de start tot en met aankomst. En zo zagen de kijkers het gebeuren dat in de afdaling van de Portet d’Aspet, in een onschuldige faze van de koers, een aantal renners viel. De beelden werden wat vluchtig geschoten, alsof de realizator zijn programma nog altijd niet vervelend vond en niet te veel tijd wilde verspelen aan deze onderbreking. Daarom drong de ernst van de toestand van de 24-jarige Italiaan Fabio Casartelli niet direkt door. Pas toen de etappe zich in een vergevorderd stadium bevond en een lange uitval van Richard Virenque voor sportieve spankracht zorgde, sijpelde het nieuws door dat Casartelli overleden was. Het was een geval van overmacht en het gaf de rest van de rit een onwezenlijk karakter.
En eigenlijk ook de rest van de hele Tour. Die was net als de vijf vorige edities verlopen als een geval van overmacht : het meesterschap van Miguel Indurain. De Spanjaard telt nu evenveel Tourzeges als Jacques Anquetil, Eddy Merckx en Bernard Hinault en veel laat vermoeden dat hij na de volgende uitgave nog de enige rekordhouder wordt. Want Indurain leerde dit jaar dat hij zich best blijft afstemmen op de maand juli. In oktober mislukte hij in Colombia namelijk in zijn opzet : hij veroverde wel de wereldtitel in het tijdrijden maar zette zichzelf gevangen in de wegkoers om het wereldkampioenschap (zijn landgenoot Abraham Olano won) en vervolgens faalde hij om het werelduurrekord aan de Zwitser Tony Rominger te ontfutselen.
De Belgen speelden in Colombia niet mee, maar leverden dit jaar wel de beste renner voor eendagswedstrijden af. Johan Museeuw pakte de wereldbeker, onder meer na een ijzersterk nummer in de Ronde van Vlaanderen. 1995 bevestigde trouwens dat België konkurrentieel blijft op het vlak van wielrennen op een relatief vlak parkoers, zwemmen, judo en motorcross. Aan de Europese titels van Brigitte Becue, Frederic Deburghgraeve en Ulla Werbrouck werden prompt perspektieven verbonden in het vooruitzicht van de Olympische Spelen van Atlanta. Joël Smets en Stefan Everts stuurden hun machine tot aan de wereldtitel. Daarentegen boerde vooral het nationale voetbal nog verder achteruit : in de Europabekers werden alle Belgische klubs weggeblazen en de Rode Duivels slaagden er andermaal niet in om zich te kwalificeren voor een EK.
In het internationale sportnieuws keerde het tema van de terugkeer herhaaldelijk terug. Dat geldt niet voor de spectaculaire wereldrekords die de Afrikanen Moses Kiptanui en Haile Gebreselassie vestigden op de 3.000 meter steeple, de 5.000 en de 10.000 meter. De Kenyaan en de Ethiopiër behoorden al eerder tot het kruim van de atletieksport, maar dit jaar overtroffen hun prestaties de stoutste verbeelding. Aan de overmacht van de Afrikaanse lange-afstandslopers werd niet getornd. Van een blanke man en even ophefmakend kwam het nieuwe wereldrekord hinkstapspringen : de Brit Jonathan Edwards doorboorde de legendarische grens van de achttien meter.
Een opvallende terugkeer was weggelegd voor Mike Tyson en Monica Seles : de eerste na een verblijf van drie jaar in de gevangenis, de tweede na een messteek in haar rug, een jaar eerder in Hamburg. Tyson sloeg prompt zijn eerste tegenstander de nogal ongevaarlijke Peter McNeely plat en mocht zich na die zege de ongekroonde wereldkampioen bij de zwaargewichten noemen. Seles sloeg zich in haar eerste grote toernooi, de US Open, meteen tot in de finale en botste daar op de in haar privé-leven fel geteisterde Steffi Graf.
In het mannentennis liet Pete Sampras een opmerkelijke come-back noteren. Zijn landgenoot Andre Agassi ontvreemde hem de eerste plaats op de wereldranglijst maar net voor het jaar verstreek, nam Sampras zijn positie weer in. Om nadien kwasi in zijn eentje voor zijn land de Davisbeker te veroveren. Wat Sampras daarbij in Moskou opvoerde, was echt een geval van overmacht.
– De Italiaan Fabio Casartelli verdween voor altijd na een val in de Tour (grote foto), maar anderen realizeerden een terugkeer : Mike Tyson (hiernaast, bovenaan) na zijn gevangenschap, Pete Sampras (hiernaast) naar de eerste plaats van het wereldtennis, Monica Seles (rechts) na een messteek in haar rug.
– Op de grote foto wordt de wagen van Michaël Schumacher opgetakeld, terwijl Damon Hill voorbijrijdt. Meestal gebeurde het echter andersom, zodat vooral de Duitser de champagne kon schudden. Daaronder : Johan Museeuw op weg naar de overwinning in de Ronde van Vlaanderen. Hiernaast : Spanje behaalde wielersuksessen met de vijfde Tourzege van Miguel Indurain en de wereldtitel van Abraham Olano. Uiterst links : het Belgische motorcross was aan het feest met de wereldtitels van Joël Smets en Stefan Everts.
– Hierboven : America’s Cup-winnaar Peter Blake bij zijn terugkeer in Nieuw-Zeeland. Bovenaan rechts vieren de spelers en het duo Boskamp-Verschueren een nieuwe landstitel voor Anderlecht. In het midden schreeuwt Paul Van Himst zijn ontgoocheling uit tijdens de wedstrijd tegen Denemarken die voor de Rode Duivels de uitschakeling voor het EK betekende. Hiernaast : de Belgische judoka’s Vandecaveye-Werbrouck en (daarboven) de Belgische zwemmers Becue-Maene-Deburghgraeve vielen in de prijzen. Op de rechterpagina onderaan, van links naar rechts : Gebreselassie, Kiptanui en Edwards tekenden voor opvallende atletiekprestaties.
