De achttienjarige Marjolein ging drie keer mee met een tentenkamp dat het bisdom organizeerde. Haar verhaal.
?Drie jaar geleden zag ik een aankondiging voor zo’n kamp in een blaadje dat op school cirkuleerde. Naar God en bidden werd niet verwezen. Het ging over samen zijn, jezelf zijn en praten rond tema’s. Ik had toen al het deugddoende impact ontdekt van stiltemomenten door mij soms met een goede vriendin terug te trekken in een ruimte met kaarsjes. Ik schreef mij in voor het tentenkamp en koos nogal een serieuze praatgroep. Die viel eigenlijk tegen, maar dat werd goedgemaakt door het praten en zingen, ’s avonds in de grote groep van een honderdtal deelnemers. Voor mij was dat tentenkamp een revelatie. Mensen gingen er met elkaar om op een hartelijke, fysieke manier die ik niet gewoon was op school. Als je eens een minder moment had, was er altijd wel een die vroeg hoe het ging, of je al eens vastpakte.
En zelfs mij terugtrekken uit de groep, iets waardoor ik mij vroeger een spelbreker voelde, ging hier als vanzelfsprekend. Er was namelijk een stille ruimte waar je altijd naar toe kon om te zitten, lezen of schrijven. Daar stond een tafel waar mensen briefjes voor elkaar konden achterlaten met dingen die je normaal nooit zou zeggen tegen elkaar. Op het einde van elke dag was er ook een oase-moment, een half uurtje bezinning rond een bepaald tema, met gelegenheid om zelf ook iets te zeggen. En op het einde van de week was er een misviering. Als jongeren zoiets horen, schrikt dat af. Maar ik ken mensen die op het einde van het tentenkamp zeiden : we hebben er bijna niets van gemerkt dat het religieus is.
Ik herinner me een halve dag gepraat te hebben over religieuze ervaringen. We deden dat via een schrijfgesprek omdat het zo moeilijk is daarover te praten. De meeste mensen weten ook geen alternatief voor een strenge God en scheren het kristelijke over één kam met de kerk en de paus.
Of ik zelf ooit een religieuze ervaring had ? Ik werd eens tot tranens toe bewogen tijdens een oponthoud in een klein, buitenlands kerkje. Ik heb voor mezelf ook een duidelijk beeld van waarin ik geloof. Ik geloof dat God in iedereen schuilgaat, en dat je je leven na leven ik geloof in reïncarnatie opnieuw kan vullen met God. Tot je daarin zo’n volheid bereikt hebt, dat je naar het nirwana gaat. Iets waar ik wel vragen bij heb : hoe komt het dat de ene mens meer, de andere minder gevuld is met God ? En is het wel aannemelijk dat Jezus de enige geweest is die opgegaan is in God ? Ook vraag ik me af wat geloven eigenlijk inhoudt voor mijn ouders, kristelijk en sociaal geëngageerde mensen. Voor veel gezinnen is dit onderwerp wellicht nog veel minder alledaagse kost dan seksuele voorlichting.”
