Manolo Santana zal de finale van de Davis Cup deze keer niet bijwonen. De zwanenzang van het idool van weleer.
Twee keer eerder, in 1965 en 1967, stonden Spanje en Australië tegenover elkaar in de finale van de Davis Cup. Twee keer was Australië als titelverdediger rechtstreeks voor de finale geplaatst. Pas vanaf 1972 moest de titelverdediger in de Davis Cup vanaf de eerste ronde aan de slag. De Spanjaarden moesten telkens een lang parcours afwerken met eerst een Europese en daarna een intercontinentale voorronde.
Straks in het Palau San Jordi zal Manolo Santana, de man die tennis in Spanje populair maakte, er niet bij zijn. De coach van de voorbije vier seizoenen was niet langer door de spelers gewenst. Santana, een eenvoudige ballenjongen die in Madrid met tennis in aanraking kwam, was de sleutelfiguur van de Spaanse ploeg in de jaren ’60. Hij was op dat moment de beste Europese speler met Grand-Slamtitels op Roland Garros, Wimbledon en Forest Hills. In 1965 dwong Santana, gesteund door Juan Gisbert, de plaats in de finale af met overwinningen tegen de VS en India. Alleen al die twee prestaties maakten van Santana een idool en brachten de popularisering van de vroeger aristocratische sport op gang. Generaal Franco bedacht hem en Gisbert met de gouden medaille van Spanje, de hoogste onderscheiding die in het dictatoriale Spanje voor burgers was weggelegd.
In de finale van 1965, op het gras van White City in Sydney, verloor Santana in een van de langste Davis-Cupmatchen ooit in vijf sets van Fred Stolle. Gisbert was niet tegen Roy Emerson opgewassen en het huidige Australische coachesduo Newcombe en Roche was in de doorslaggevende dubbelpartij te sterk voor Santana en Arilla. Santana houdt wel zijn mooiste Davis Cupherinnering aan de vierde, overbodige partij tegen Roy Emerson over. Santana diende Emerson, de Australische grasspecialist bij uitstek, zijn eerste nederlaag ooit in een finale toe.
Twee jaar later, in 1967, moesten de Spanjaarden na overwinningen tegen onder andere Roemenië, Engeland en Zuid-Afrika naar Brisbane voor de slotmatch tegen de Australiërs. Het werd opnieuw een nederlaag. Santana was niet in vorm en verloor de openingsmatch tegen Emerson. De jonge Manuel Orantes kon niet op tegen Newcombe, die dat jaar Wimbledon en de US Open had gewonnen. In het alweer doorslaggevende dubbelspel gingen Newcombe en Roche vlot over Santana en Orantes. Santana kon alleen nog voldoening putten uit een overwinning tegen Newcombe toen allang vaststond dat Australië nog maar eens de Davis Cup had gewonnen. Het was meteen de zwanenzang voor het volledige Australische team dat de professionele toer opging en de hegemonie in de Davis Cup aan de Amerikanen moest overlaten.
Dirk Gerlo
