Han Renard

Voor Pieter De Crem moet de CVP haar nieuwe positie in het politieke landschap bepalen aan de hand van een cijfermatig onderzoek.

‘In tien jaar tijd is de CVP bij de parlementsverkiezingen van 44 naar 22 procent gegaan. We zitten op de glijbaan en dat is een structureel gegeven. De dioxinecrisis heeft dit alleen conjunctureel versterkt. In totaal zijn we 250.000 kiezers kwijtgeraakt in drie parlementsverkiezingen. De enige partij waarvan we kiezers winnen, is de Volksunie. Desondanks is het saldo zwaar negatief.’

‘Aan de VLD verliezen we het meest. Veel van onze kiezers zijn in 1999 naar de VLD overgelopen omdat ze na al die jaren met de socialisten eens wat anders wilden. (lacht) Maar die ontgoochelde CVP-kiezers stond een nog grotere ontgoocheling te wachten, ze zijn nu opgezadeld met de meest linkse regering sinds de communisten eind jaren ’40 uit de regering stapten.’

‘Om de partij te vernieuwen en uit te maken welke kant we op willen, moeten we de feiten bestuderen en niet de emotie als richtsnoer nemen. Door emotie gedreven, zeggen sommigen bij ons dat we een conservatieve partij moeten worden, “de mensen verwachten dat”. Anderen zeggen dat onze toekomst links van het centrum ligt. We moeten de progressieve frontvorming opnieuw uitvinden en alle progressieve krachten bundelen, “want zo voelen wij dat aan”. Dergelijke keuzes houden echter geen rekening met de cijfers.’

HET VERHAAL VAN CANTECLEER

‘Bij de jongste parlementsverkiezingen heeft 28 procent van de kiezers gestemd voor rood-groen, de cluster van Agalev en SP. De overige 72 procent heeft dus voor CVP, VLD, VU en Vlaams Blok gestemd. Een belangrijk randgegeven is dat politiek tweestromenland eraan komt. In Wallonië bestaat het in feite al. Je hebt daar een groot links blok met PS en Ecolo, terwijl de andere partijen zich als alternatief presenteren voor alles wat niet links is. Het centrum, waar vroeger de PSC zat, zakt volledig in elkaar. In Vlaanderen is het nog niet zover. Maar ook bij ons werft het centrum niet langer. Het centrum staat voor het compromis, iets waarmee wij jarenlang werden geïdentificeerd en dat door de kiezer te grijs bevonden is.’

‘De CVP heeft als centrumpartij alleen een overlevingskans als het centrum niet staat voor het compromis maar voor de consensus. Als de partij zich omvormt tot een moderne Vlaamse waardenpartij die mainstream Vlaanderen vertegenwoordigt. Gemiddeld Vlaanderen bevindt zich op het punt waar de sociaal-economische en de ethische, immateriële breuklijnen elkaar kruisen. Denken dat het centrum zal blijven bestaan alleen omdat wij erin zitten, is een foute redenering. Dat is het verhaaltje van de haan Cantecleer die denkt dat de zon opkomt omdat hij kraait.’

‘Aan één kant van het politieke spectrum zit dus een rood-groene aanzuigkoker, aan de andere kant de VLD, waarvan (voorzitter) De Gucht beweert dat het de nieuwe, Vlaamse, centrumachtige, liberale volkspartij is, die de plaats van de CVP gaat innemen. Voorts is er het Vlaams Blok, een tijdelijk fenomeen dat zich voordoet als de historische erfgenaam van de Vlaamse, homogeen katholieke, volksaard. Totaal achterhaald, dat weten ze zelf ook wel. Blijft over, twee flanken met ieder ongeveer 28 procent van de kiezers. Die willen natuurlijk groeien. Daardoor ontstaat er een enorme druk op de CVP, want daar vallen 900.000 kiezers te pakken. Als de rood-groene partij of de VLD de jacht op onze kiezers openen, blijven er voor de CVP twee opties over: de sandwich of de punch. In de eerste mogelijkheid, platgedrukt worden, geloof ik niet meer sinds de gemeenteraadsverkiezingen. Ik ben aanhanger van de punch: door de druk die ontstaat moeten wij de CVP omvormen tot een moderne volkspartij, een echte people’s party, die duidelijke keuzes maakt en het centrum bezet.’

Han Renard

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content