Om het tienjarige bestaan van de CD&V te fêteren, slaan de christendemocraten volgende week hun partytenten op in Kortrijk. Een andere aanleiding voor een feestje hebben ze dezer dagen niet.

Een sprong in het diepe. Dat is wat de CD&V op 22 juli nam toen ze na lang aandringen besliste om dan toch zonder de N-VA aan de regeringsonderhandelingen deel te nemen. Omdat ze ondanks alles nog een behoorlijk ontwikkeld verantwoordelijkheidsgevoel bleek te bezitten. Omdat ze niet veel keuze had ook. Bart De Wever had de nota- Di Rupo getorpedeerd en zijn rechterhand, Liesbeth Homans, beweerde dat er met geen enkele Franstalige partij nog een compromis mogelijk was. Het enige wat er volgens die redenering nog restte, was het einde van België. En dat is nog altijd een hele brug te ver voor de christendemocraten.

Dus stemde partijvoorzitter Wouter Beke uiteindelijk toe om alsnog in de onderhandelingen te stappen. Op zijn voorwaarden. Geen probleem voor de andere onderhandelaars, want zonder de CD&V geen regering. Daarom wordt Beke voorlopig met nogal wat egards behandeld. Zo mag hij tegenover Elio Di Rupo aan de onderhandelingstafel aanschuiven, en worden de provocaties aan zijn adres tot een minimum beperkt. Wel gooide FDF-voorzitter Olivier Maingain onlangs weer olie op het vuur door onder meer de uitbreiding van Brussel en meer bevoegdheden voor de Franse Gemeenschap in de Vlaamse Rand te eisen in ruil voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, maar dat is niet bepaald nieuw. De bedaarde houding van de andere Franstaligen is dat wel. Charles Michel houdt zich nog op de vlakte en Laurette Onkelinx zou Beke zelfs in bescherming nemen. Ja, voor het eerst in zeer lange tijd lijken de christendemocraten in een relatief comfortabele positie te zitten.

Een mooi verjaardagscadeau voor de partij die net tien jaar geleden uit de resten van de oude CVP werd gedistilleerd. Tijd voor een feestje, zou je denken. Maar dan wel één in mineur. Want de christendemocraten zijn nog lang niet op het droge. Ze hebben hun politieke relevantie wel teruggewonnen, maar meer ook niet. Mislukken de pas opgestarte onderhandelingen, dan zullen ze moeten toegeven dat de N-VA gelijk had en dat er geen akkoord mogelijk is op basis van de nota-Di Rupo. Maar ook als er een akkoord wordt afgesloten en de CD&V dus kan aantonen dat zij in tegenstelling tot de N-VA wel tot een compromis in staat is, betekent dat nog niet dat de partij daarvoor electoraal zal worden beloond. Een deel van haar achterban is nu eenmaal totaal verslingerd geraakt aan de N-VA, en die schept er dezer dagen genoegen in om de christendemocraten af te schieten.

Toch is een akkoord onontbeerlijk voor de CD&V. Pas als dat er is, kan ze aan de grote schoonmaak beginnen. Nieuwe gezichten, een stevig imago en vooral een min of meer begrijpelijk discours. Dat is wat de CD&V, die volgens een recente peiling van L’Avenir tot 13 procent van de stemmen is gekrompen, nodig heeft om haar tweede adem te vinden.

Veel reden voor een feestje heeft de partij dus niet. Toch zullen er zaterdag ongetwijfeld honderden overtuigde christendemocraten naar Kortrijk afzakken. Voor de barbecue, de springkastelen, de hoolahoop-workshop ook. Maar vooral om te vieren dat hun partij nog bestaat.

door Ann Peuteman

‘De CD&V’ers hebben maar één ding te vieren: dat hun partij nog bestaat.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content