De fluitende postbode. Hij bestaat. Op de fiets en met zijn ransel op de buik doet de 45-jarige Etienne Landrie al acht jaar lang dezelfde ronde. Door weer en wind, berg-op berg-af, naar alle uithoeken van het Oost-Vlaamse Horebeke.

Zelf woont hij met zijn vrouw en zijn twee zonen in het naburige dorp Mater, waar hij ook opgroeide. Hij werkte eerst als mecanicien in een fabriek maar op aandringen van twee nonkel-facteurs deed hij examen bij de post. ?Ik heb er nog geen spijt van gehad.” Sinds zijn twintigste brengt hij brieven rond.

Vooraleer Etienne Landrie met de postbedeling begint, heeft hij er al een halve dagtaak op zitten. Elke dag moet hij om vier uur uit de veren om vanaf halfzes op het kantoor in Brakel de post te gaan sorteren. Rond acht uur kruipt hij op zijn fiets om aan zijn achttien kilometer lange ronde te beginnen. Na de middag is hij klaar. Die vrije namiddag is natuurlijk een aantrekkelijk aspect van de job. ?Maar het plezierigste is dat je alle dagen bij de mensen bent.”

Etienne Landrie deelt de post niet uit ?op nummer”, zoals meestal in de stad gebeurt, maar op naam. Op sommige adressen staan de mensen op de uitkijk en lopen ze naar de brievenbus om de post persoonlijk in ontvangst te nemen. ?De een zoekt meer contact dan de ander. De een verstopt zich, de ander zwaait eens.”

Etienne ként zijn klanten en weet waar hij eens binnen kan wippen om zich bij de stoof te warmen. Vooral bij oudere mensen is hij welkom. ?Je moet maar even de deur open doen en zeggen dat het goed weer is. Dat doet die mensen al een plezier.” Soms hoort hij ze al als hij zijn fiets tegen de muur zet : Ah, Etienne is daar !

Hulpbehoevende bejaarden zijn hem dankbaar als hij de vuilniszak buiten zet, een brood meebrengt of voor hen naar de apotheek gaat. Soms wordt hem gevraagd zélf de post te openen en te lezen. ?De post verwacht van ons ook dat we gedienstig zijn.” De mensen vertrouwen hem. En zo hoort het ook, vindt hij. ?Als ik zou merken dat iemand me een oneerlijk mens vindt, zou ik niet meer op straat durven komen.”

Etienne is blij dat hij niet zoals veel jonge postbodes naar het onbekende Brussel moet, maar in eigen streek kan werken. Ook over de sfeer onder collega’s en chefs is hij dik tevreden. ?We mogen zeker niet klagen bij de post.”

De wielrennerscarrière van zoon Jurgen, die al kampioen van de nieuwelingen van Oost-Vlaanderen is geweest, ligt Etienne nauw aan het hart. Hij slaat geen wedstrijd over en gaat vaak mee trainen. ?Geen grote afstanden, maximaal tachtig kilometer.” Tempo houden is geen probleem : ?’k Zet mij in zijn wiel.”

In een stalling achter in de tuin hangen de fietsen te glimmen. In de huiskamer worden baby’s gevoed door zijn vrouw, die onthaalmoeder is. Ook voor haar begint de dag meestal heel vroeg. Etienne helpt af en toe in het huishouden. Rond halfnegen is het bedtijd. Want morgen is er weer post.

J. BL.