‘We hebben het hen eens goed gezegd, zie!’ Flat Earth Society dient de muziekgeschiedenis van antwoord in een volstrekt eigen dialect.

Grote beroering, enkele jaren geleden op Jazz Middelheim. En ook wel een beetje gegniffel. Peter Vermeersch, hopman van Flat Earth Society (FES), stapte op zijn eigen boerenfluitjesmanier naar de microfoon om een nummer aan te kondigen. ‘Het volgende nummer dragen we op aan Semira Adamu. Het heet Kiss the Pillow.‘ Onrust! En toen moest de meest anarchistische bigband van de Lage Landen nog beginnen te spelen.

Die stoutigheid is tekenend voor Vermeersch. In het verleden draaide dat al eens averechts uit en verviel de band in al te vette knip-ogen. Gelukkig is de Gentenaar méér dan een ambetanterik. Zijn werk als schaduwlid van dEUS (de xylofoonpartijen op Nothing Really Ends komen van hem), als operacomponist ( Helio-gabal, jammerlijk in een regie van Roy Faudree) en als scoreschrijver voor het theater (Larf) heeft hem een reputatie tot buiten onze grenzen opgeleverd. Of zoals wij het eerder al schreven: Vermeersch heeft de geest van een New Yorkse jarentachtigloft in een fermettelijf.

De nieuwe productie van FES is Answer Songs. Of deze cd thuishoort in deze jazzrubriek, is voer voor discussie – we hebben nu eenmaal geen psychiatrische-avant-bigband-chanson-rockafdeling in Knack. En nieuw is het project nu ook weer niet helemaal. Answer Songs ging in première op het Klara Festival 2007, waar de band werd weggemoffeld in een galmkeet in de kelder. Maar het uitgangspunt van de nieuwe plaat is helder. FES rehabiliteert het gebruik uit de jaren vijftig om muzikale antwoorden te verzinnen op bestaande hits. Vaak om snel nog wat geld te slaan uit een oud succes – herinner u Ella Fitzgeralds I Found My Yellow Basket waarmee ze haar succesnummer A-Tisket A-Tasket droogmolk.

Nu staan Vermeersch en co. niet bepaald bekend om hun commerciële inborst. Dus néé, de negen nummers op Answer Songs zijn geen doorslagjes van makkelijke meezingers met een nieuwe tekst. Vermeersch trok enkele wakkere pennen aan – Peter Verhelst, Rokus Hofstede, Josse De Pauw, Gerda Dendooven – en posteerde de Gentse zangeres Esther Lybeert voor het orkest, die door de grote poort binnenkomt. Songs van onder anderen Jeff Buckley (Song to the Siren), Adamo (Les filles du bord de mer), David Bowie (I’m Deranged), Serge Gainsbourg (Poupée de cire) en Doe Maar (Is dit alles?) worden tot op hun rimpelige vel uitgekleed en met zorg weer gedresseerd. In The Everlasting Sea hoort een mens maar in een verte de staccato zanglijn van Should I Stay or Should I Go van The Clash, maar de stuwende, smerige kracht van het orkest kan zo op een soundtrack van Quentin Tarantino. Cartoonmuziekjes, achtervolgingsscènes en SM-rock, het is er allemaal. Dé uitschieter is To Walk a Mermaid (naar de mooie tandem Buckley-Verhelst): een gejaagde junglebeat, seventiesorkestratie, honkytonkpiano en een ontketende vocalist Tom Wouters die klinkt als de Nick Cave van Grinderman. Klinkt hijgerig? Dat is het ook: bij het beluisteren van Answer Songs zou je na een tijdje in een hoofdkussen willen schreeuwen. Even maar.

FES, ANSWER SONGS, ZONKTOURNEE: 28/10 DE SINGER RIJKEVORSEL, 19/10 AB CLUB, 30/10 HANDELSBEURS GENT, 03/11 CC HASSELT, 04/11 STADSSCHOUWBURG BRUGGE.

Bart Cornand