Ik was er zeker van dat Guido gretig zou toebijten op een onderwerp als staalharde zuinigheid, hoewel deze eigenschap geen deel uitmaakt van zijn zielkundig bouwwerk.

Extreme onderwerpen oefenen nu eenmaal grote fascinatie op uit op mijn vriend Guido. Toen hij mij bezocht, beweerde hij dat hij zich reeds enkele dagen tot aan de lippen in het onderwerp zuinigheid ondergedompeld had.

“Weet je, ” zei hij, “deze manier van fantazeren is zo konstruktief. Al dat gedroom over vrouwen en Zuidzee-eilanden is de grijze cellen nutteloos afbeulen, want deze gedachten zijn even zoveel slagen in het water. “

“Vind je bovendien niet, waarde vriend, ” zei ik, “dat wij een beetje te oud worden om met het vrouwelijk schoon onder de schedel te stoeien ? En in plaats van paradijselijke eilanden moeten wij andere paradijzen beginnen nastreven. “

“Wat ? De nymfen uit ons hoofd bannen ? Geen oor meer lenen aan de sirenen ? Mis, oud wrak, duizend maal mis ! Dit zou zoveel betekenen als onze jeugd naar het containerpark brengen. Gedenk toch de wijze en vooral oude koning David. Zocht deze bijbelgigant geen troost bij het schone geslacht tussen het dichten van heerlijke psalmen in ? Nee, wat ik bedoel, is dat de neuronen weleens andere problemen moeten voorgeschoteld krijgen en bewijzen dat ze hun voedsel waard zijn. “

“Goed, flits nu en dan maar een badende schone tussen je duitenklieversgedachten. Doch laat horen, wat heeft vier dagen denkwerk voortgebracht ? ” vroeg ik nieuwsgierig.

“Ik heb, luister goed, mijn milieubox omgebouwd tot wat ? Tot een koelbox ! ” zei hij plechtig.

“Grandioos ! ” riep ik en ik denk zelfs dat ik applaudisseerde.

“Ja, deze eerste poging was een onverhoopt sukses, ” ging hij door de ovatie een weinig aangevleugeld voort. “Deze doos is moeilijk of bijna niet open te krijgen, waardoor diefstal van sandwiches met kostelijk beleg zoals Chatkakrab of Parmaham zo goed als uitgesloten is. De vele vakjes zijn ideaal om de vis van het vlees te scheiden en bovendien is de milieubox milieuvriendelijk, ze valt niet op, ze is feldgrau, ze past in het landschap, ja ze is soms onvindbaar zoals ik eergisteren ondervond toen ik een proef in de tuin van onze buurman nam, die met vakantie is. “

“Een gratis koelbox door de staat aan de deur bezorgd, dat is geen kwaad begin, ” juichte ik.

“Vervolgens zijn er de onnoemelijke verspillingen in de fastfood-sektor. Als ik daar gezeten ben, zie ik colabekers zomaar in de vuilnisbak verdwijnen, samen met de plastic schaaltjes voor de sla ; plastic vork en mes volgen dezelfde weg plus de papieren onderlegger en, o schande, dat handige nestje van polistyrene waar de big Gust in warm gehouden wordt. Deze dingen moet je stuk voor stuk meenemen. Je hebt ervoor betaald, het is je lijfrecht. “

“En hoe denk jij bijvoorbeeld tijdens de novemberkermis, als de noordenwind loeit en hagel en sneeuw het land geselen, de smoutebollen warm thuis te krijgen zonder ze te beschermen in deze kleine couveusetjes ? Ook wafels kunnen warm thuiskomen, maar dan wel samengevouwen, een croque-monsieur blijft urenlang zij het niet warm maar dan ten minste toch lauw. Pelaardappelen met sprot, kortom ik zie geen grenzen aan de mogelijkheden. “

“En wat dacht je van de onsterfelijke zeep van de heer Morres ? ” vroeg ik.

“Niet slecht, maar zuiver teoretisch, ” was zijn antwoord. “Een zaak voor de filozoof van de vrekkenbeweging, niets voor mij, geef mij dan liever het geval van de universiteit waar uit spaarzaamheid de professoren hun eigen papiermand moesten uitdragen en hun bureau en biblioteek stoffen. Typerend is wel dat juist de ekonomist uitriep : alles wat je wil, maar ik zeem geen ramen en de straat doe ik ook niet ! “

“En welk een vingeroefening opent er zich hier voor knutselaars, ” mijmerde ik “en voor klein-budgetuitvinders. “

“Op mijn woord, ” sprak Guido, “met deze hittegolf dacht ik aan een oude koelkast met daarin een oude stofzuiger. Die neemt warme lucht op en blaast de koude door een kier van de deur weer de kamer in, air-conditioning van bij de voddenverkoper. “

“En nu de formules van de frisdranken gemeengoed zijn, zullen de kinderen nooit meer bij de bank in het rood staan, ” opperde ik.

“En dan is er nog het zowel ingenieus als goedkoop truukje om huisbrandolie in diesel voor de auto om te toveren… “

“Hola, hola ! ” riep ik geschrokken uit. “We zijn hier met zuinigheid bezig, niet met contrabande of het ontduiken van aksijnzen. Vergeet ons motto niet : vrekkig maar eerlijk ! “

Mijn tussenkomst brak zijn elan. De blos verdween van zijn wangen en het vuur uit zijn ogen. Hij dieselde nog even na over het afkoken van afgepeuzelde kippenkarkassen om een fond voor soepen van te maken en de kunst van het boekbinden in roggevel, maar de fut was er uit.

“Ik moet eens gaan kijken, ” zei hij. “Ze spelen vanmiddag een van die oude koeken met Raquel Welch, de Hollywood-godin, mijn geest heeft nu verstrooiing nodig. “

Gommaar Timmermans